Τα πολύχρωμα δωμάτια και η φωτογραφία.

Κάθισαν για ώρες στο ζεστό σαλονάκι και τα είπαν.

Επιδερμικές κουβέντες ανάμεσα σε τράπουλα και laptop.

Το φως έσβησε και ο υπολογιστής με τα 2 κεριά
χαρίζαν το απαραίτητο ημίφως ώστε να συνεχίσει η παρτίδα.

Άσσος στον Άσσο + 8 = 10 καρό.

4 πόντοι.

Άλλοι 4 τα φύλλα?

σύνολο 8-3.

Φωτογραφίες εναλλάσσονταν στον υπολογιστή και η μουσική;

Μουσικό χαλί.

Τα ποτήρια γεμάτα με γλυκό οινόπνευμα.

και ο χρόνος κυλούσε αβίαστα.

Οι ρόλοι ασαφείς...

Στο κάπου παραδομένοι,
υπενθύμιζαν το οτι είμαστε άνθρωποι.







Παραδίπλα μια φωτογραφία τραβηγμένη με film,

απεικόνιζε ένα φλου βλέμμα.

Όμορφο, μελαγχολικό.

Σαν και εκείνα που ψάχνεις για να ερωτευτείς.

Σαν αυτά που φοβάσαι να ερωτευτείς
γιατί κουβαλάνε κάποιο κομμάτι σου.

Ασπρόμαυρη εικόνα.



Τέλειος συνδυασμός με το λευκό pop-art τραπεζάκι.





Ήθελε πάρα πολύ να την κρατήσει για πάντα αυτή την εικόνα.


την πήρε στα χέρια του και χάθηκε μέσα στο κουνημένο είδωλο
για κάποια δευτερόλεπτα...







..................................................

..............................

..............................................!!!!

Φεύγοντας όμως, την άφησε πίσω.

Και ας του την είχε, κατα τα λεγόμενα, χαρίσει.

Δεν γουσταρε να δεθεί με κάτι ακόμα
το οποίο απλά θα το χαζεύει
χωρίς να μπορει να το αγγίξει στην ουσία.













Υ.Γ

sigmataf...Αθήνα...Ξημερώματα της 26ης Φλεβάρη του 2008

Βαλσάκι

Άκου!

Κάπου- κάπου, δεν έχω πρόλογο για αυτά που θέλω να πω
και κάπου- κάπου, στερεύουν οι λέξεις που ήθελα να γράψω.

Μα πάντα, όταν ακούω αυτόν (εδώ) τον ρυθμό,
ισιώνω-πεισμώνω και θέλω να γελάσω, να κάψω
τις νύχτες που οι μνήμες γίνονται νύφες και την αυγή νιφάδες…

Νιφάδες, που λιώνουν στις ζωής τις συμπληγάδες.

Τα ζόρια έρχονται, δε σταματάνε,
μα…σαν τα βαγόνια των τραίνων περνάνε
κι εμείς όσα αγαπήσαμε αφήσαμε…

Να ‘ σαι καλά, θα σε θυμάμαι!

Τις νύχτες που οι μνήμες γίνονται ευθύνες,

ρίμες σε σελίδες (δεκάδες αράδες),
και την αυγή οι θυμοί, κέρινοι βασιλιάδες.

Ζω!

ανάμεσα σε φως και σκοτάδι

και πίσω τα όνειρά μου περπατάνε, πετάνε,

συναντάνε έρωτες που φύγανε σε κάποιο χάδι

κι αγαπημένα πρόσωπα,

που όταν τους μιλάς αλλού κοιτάνε και σου απαντάνε…

…με αναπάντητα μηνύματα, αναπάντητα τηλεφωνήματα

κι όλα αυτά εντέλει, με προορισμό το τίποτα.

Τόσα είχα να σου πω

Δεν ήθελα τα’ αυτιά σου να χαϊδέψω

Τώρα που πατάς το κενό

κι από καιρό είσαι στην απ’ έξω.