Sunday, March 30, 2008





Παράλληλες διαδρομές με των αστεριών την κόγχη.




Εξάρχεια- πλατεία Καρίτση - Σύνταγμα.




Σκεφτόταν και μιλούσε.

Αφηνόταν και αναβίωνε τις προσωπικές του μεγάλες στιγμές.



Είχε αρκετό κρύο για το
πουκάμισό του.


Την αλήθεια μπορείς να την πεις με άπειρους τρόπους
τόσο υποκειμενική που είναι.




(μια παλιά ιστορία)





Κάποτε ένας χρονοναύτης


χάθηκε στα παλιά.


Κι ο δραπέτης της αγάπης,


κρυφτηκε σε μια αγκαλιά...



Στην αγκαλια του φεγγαριού.


Κάποτε ένας ονειροπόλος


έκλαψε σιωπηλά.


Κι ο θυμός του όλος κι όλος


πνίγηκε σε μια γουλιά...


Την τελευταία του ποτηριού.









Τα ματάκια ξενυχτισμένων κοριτσιών
κόβανε την υγρασία.


Το μακιγιάζ τους,
είχε σπάσει σε μικρούς μαύρους κόκκους.

Και οι κόκκοι μοιάζαν με βότσαλα που,
μετά το μπλούμ

σχημάτιζαν κύκλους μαύρους/ομόκεντρους.







Τα απλά του λόγια...
έμοιαζαν με κανόνες.


" Οι άνθρωποι δεν είναι παιχνίδι ".





Θέλησε να πετάξει ένα κέρμα στο σιντριβάνι της πλατείας
κάνοντας μια ευχή.




Μα δεν το έκανε...



Τα μαγικά ραβδάκια και οι κολοκύθες κτελ υπήρχαν μόνο στα παραμύθια.




Φτιάχνει λοιπόν ένα παραμύθι και εκεί που κυλάει μια χαρά,
το μπολιάζει με αλήθεια


και το γαμάει.

Το ξεσκίζει.

Το κλοτσάει και μετά το αναβιώνει.








Καινούργια ζητούμενα / δεδομένα...





Πέρασε τον δρόμο και σταμάτησε μπροστά στο άγαλμα του x-soldier.

Άνοιξε τα χέρια του και κοίταξε ψηλά.



Έκανε το κάλεσμα του.





Περπάτησε προς τα σκαλιά,

τα κατέβηκε και χώθηκε στο metro,




τραγουδώντας εκείνον τον παλιό σκοπό...






Έχει περάσει καιρός
και μαθαίνουμε πως...
οι ήρωες κρύφτηκαν στα παραμύθια.


Έχει περάσει καιρός και βρισκόμαστε εντός,

εκτός κι επι ταυτά με την αλήθεια.





Είμαστε πάλι εδώ.


Ειμαστε ακόμα εδώ...



Ζωή μαζεύουμε μες τα πανέρια.




Είμαστε πάλι εδώ


και τραγουδάμε εδώ,


παλιούς Χειμώνες, νέα Καλοκαίρια.
































Τα υπόγεια, του δίνανε δύναμη,
ώστε να μπορεί να πετάξει στους ουρανούς του Απρίλη.



Μήπως σου θυμίζει κάτι;

Κοίτα γύρω σου...














Υπάρχει...
και σου χαμογελάει.

;)























Friday, March 21, 2008

Ξημέρωσε Άνοιξη





Είχα καιρό να τον δω...


...Και τον πέτυχα χθες αργά,
να κοιτάζει απο το παράθυρο, τα απέναντι πεζοδρόμια.











-Που είσαι ρε παίχτη, τι κάνεις ρε;



-Εδώ ρε Στέλιο.

Χάνομαι στην αύρα των περαστικών

και περιμένω να ξημερώσει Άνοιξη.







(cut)






Του χαμογέλασα και πήγα να ξαπλώσω στο κόκκινο κρεβάτι.


Αυτός έμεινε εκεί να κοιτάει και να χάνεται στον κόσμο του.



Παράξενος κόσμος.



(cut)





Όλο το βράδυ στριφογύριζα ιδρωμένος


ανάμεσα σε μισόλογα και "θέλω"



Έβγαζα τα ρούχα μου και τα ξαναφορούσα.

Κλείνοντας τα μάτια, ταξίδευα και σκεφτόμουν κάτι,

που κάπου άκουσα/διάβασα...

συγχώρεσέ με αλλα δε θυμάμαι που...






"Όποιος περπατάει προς τα πίσω...
θα πέσει στο πηγάδι το βαθύ.

και αν όχι, σίγουρα θα σκοντάψει στα αναχώματα"







Πετάχτηκα για νερό.
















- Τι έγινε ρε παίχτη; Δεν θα κοιμηθείς;


- θα κοιμηθώ ρε Στέλιο...θα κοιμηθώ!
Aλλά χροιάζομαι χρόνο, για να υποδεχτώ την Άνοιξη.






πάλι στο κόκκινο κρεβάτι.




(flash back)






Σε φαντάστηκα να τρέχεις σαν παιδάκι στις αμμουδιές.

Να φτιάχνεις πυργάκια απο χώμα και νερό.

Τα οποία όμως δεν θα γκρεμίζονται,
ας είναι απο λάσπη.


Ονειρική λάσπη...







Όλο το βράδυ κυνηγούσα μύλους και σύννεφα

σαν ένας μικρούλης Δον Κιχώτης.





Είδα πράγματα που δεν υπήρχαν.


~ ~



Ε ρε γέλια...



Αγκάλιαζα το μαξιλάρι και του έταζα ταξίδια.

Άγγιζα το λιγοστό φως που έμπαινε απο τα παντζούρια,

και... και... και...

(πόσα "και" βάζουμε για να ενώσουμε τα ασύνδετα;)






...και γινόμουνα ο κλέφτης του φωτός.











Κανένας δεν είναι κανενός







(ρετουσάρισμα)








Σκέφτηκα να σηκωθώ και να βγώ στο δρόμο.


Να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο

γνωρίζοντας....

πως αυτός θα είναι ακόμη στο παραθυρο

και θα αναλύει εμένα αυτή τη φορά.









Μεταμφιέστηκα σε ήρωα και έμεινα στο κρεβάτι.









Όμορφα τα μαλλιά της φαντασίας.

Κλειδωμένα τα χείλη της ανασφάλειας.

Μισά τα χάδια της απιστίας.





Είναι τόσο όμορφος ο πειρασμός...

Είναι τόσο γλυκό το μήλο.






(Επόμενο πλάνο)











Ξημέρωσε...

και σηκώθηκα να ετοιμαστώ.

























- Καλημέρα! Ακόμα στο παράθυρο ρε συ;


- Ναι ρε Στέλιο, εγώ ακόμα στο παράθυρο.

Κοιτα την Άνοιξη...Πανέμορφη.


- Πρέπει να φύγω.


- Πρέπει ή θέλεις;


- Μικρή η σημασία.


- Μικρή;;; Υπάρχει κάτι μεγάλο;


- Ναι... η ανάγκη!


- Ανάγκη για ποιό πράγμα; Για τη σιγουριά;

Ρε μούτρο...ακόμη δεν το έμαθες;

η πιο μεγάλη αγάπη

και οι πιο μεγάλες επιτυχίες

απαιτούν μεγάλα ρίσκα.











(ο αθεράπευτα κυκλοθυμικός sigmataf, πάλι έψαχνε να βρεί την άκρη στον κύκλο...
"τα πάντα είναι ζάρια" σκέφτηκε και το βίωνε. Ναι, το βίωνε τόσο, που πριν καν το καταλάβει, τα πέταξε στην τσόχα...και ξαναβγήκε στο πριν.)











Είχα καιρό να τον δω...


Και τον πέτυχα χθες αργά,
να κοιτάζει απο το παράθυρο τα απέναντι πεζοδρόμια.









- Που είσαι ρε παίχτη, τι κάνεις ρε;


- Εδώ ρε Στέλιο.

Χάνομαι στην αύρα των περαστικών

και περιμένω να ξημερώσει Άνοιξη.










































Thursday, March 06, 2008

Mια αληθινή ιστορία, στο μικρόφωνο.







Ήταν κάπου στο 2001,
που βρισκόμουν στην Λέσβο και πιο συγκεκριμένα στην "Πέτρα"
διανύοντας τον δέκατο μήνα της θητείας μου.

Οκτώβρης μήνας αν θυμάμαι καλά.

Μόλις είχαμε τελειώσει μια στρατιωτική άσκηση και επιστρέψαμε στη μονάδα.


Αδειάσαμε τα σακίδια και μπήκαμε για ντους.


Όταν βγαίνεις για σχοινάκια, το μπάνιο και η καθαριότητα είναι χρυσάφι.


Ολοκληρώνοντας λοιπόν την καθαριότητά μας,
ενημερωθήκαμε πως είχανε αναρτηθεί στον τοίχο οι μεταθέσεις μας.


Δεν ήξερα που θα πάω,
αλλά μικρή η σημασία.




Είχα ήδη κλείσει 11 μήνες στον στρατό (2 Τρίπολη και 9 Λέσβο)
και μου μένανε 7 ακόμα.



Η αλήθεια είναι,
οτι ευελπιστούσα σε μία καλή μετάθεση.



Έτρεξα στο επιλοχάδικο και είδα το μέρος που θα πήγαινα έως ότου απολυθώ.



Κατερίνη.



Χαλάστηκα, είναι η αλήθεια.


Ο καιρός πέρασε και σε 1 μήνα βρέθηκα στη μονάδα της Κατερίνης

έχοντας μαζί μου την δροσιά του νησιού απο όπου έφυγα,

τις όμορφες στιγμές με τους άλλους φαντάρους,

και την αγωνία για το άγνωστο.









Μετά απο 11 μήνες και πάλι νέος.


Τα πράγματα δεν κυλήσανε και πολύ ρόδινα.




Λίγο το ότι ήμασταν 9 φαντάροι και 32 στελέχη.
Λίγο το ότι ο δίκας, ήταν καριερίστας.
Λίγο η αναμονή της απόλυσης...



Μετρούσα μέρα την μέρα για να τελειώνω.


Άρχισα να κοιμάμαι στον ελεύθερο χρόνο
γιατί είχα μάθει πως ο ύπνος μικραίνει την θητεία.



Τίποτα όμως.




Κάθε μέρα σπάγανε τα νεύρα μου
όλο και πιο πολύ.



Ξέρεις τώρα...




Όποιος μιλάει εκεί μέσα,
έχει ζόρικο ταξιδάκι
και φορτώνεται με χιλιάδες αναμνήσεις.

Μία απο αυτές,
ήταν η απόσπασή μου στο πουθενά,
για 10 μέρες.


Δίχως όπλο έπρεπε να φυλάω ένα ερειπωμένο κτήριο και να παίρνω τηλέφωνο
στα κεντρικά, 3 φορές την ημέρα και να αναφέρω:




"ΌΛΑ ΚΑΛΩΣ!"


τι καλώς ρε μαλάκα;


Αναρωτιώμουν...







Σκοτεινά δωμάτια γεμάτα βιβλιοθήκες.
Διάδρομοι με υγρασία και στο βάθος ένα υπνοδωμάτιο
2x3 με ένα κρεβάτι, μία σπασμένη τηλεόραση
κι ένα μικρό ραδιοφωνάκι που αντί για κεραία είχε σύρμα.





Τριγύρω απο το κτήριο, μόνο χωράφια...
και για απόσταση 2 χλμ δεν υπήρχε ψυχή.


Κάθε μεσημέρι και βράδυ μου φέρνανε φαγητό,
απο την μονάδα,
το οποίο έπρεπε να βγώ και να διανήσω μια απόσταση 300 μέτρων,
για να το παραλάβω
απο την κεντρική πύλη.



Μετά το 4ο βράδυ άρχισε το μυαλό μου να υποτροπιάζει.

Ο Αέρας ήταν αρκετά δυνατός και μια βροχή μόλις είχε ξεσπάσει.


Ένας διάχυτος φόβος υπήρχε στην ατμόσφαιρα...μέσα μου.


Μόνος!


Θυμάμαι... είχα κάνει την μαλακία και είχα διαβάσει το "1984" εκεί μέσα.















Ανάμεσα λοιπόν σε εμένα και στις λέξεις/εικόνες
του Όργουελ, ξεφύτωσαν κάποια στιχάκια.


Χάθηκα μέσα τους, αφέθηκα...





Τα έγραψα όπως-όπως για να μην τα ξεχάσω.









"Στην λυσσασμένη τροχιά μιας ανέμελης σκέψης"





Στη λυσσασμένη τροχιά μιας ανέμελης σκέψης,
δεν συναντάς τον πόνο ή την λύτρωση.



Δεν εκλιπαρούν τα λάθη, για να τα θρέψεις
με μια πολύ γλυκιά ονειροπίστωση.







Αλήθεια σου λέω…
…στη λυσσασμένη τροχιά μιας ανέμελης σκέψης,



λαμποκοπούν οι κάμποι και τα δάση
(τα κάμποι και οι δάση).



Κι εσύ, μου σιγοτραγουδάς με μεταξένιες λέξεις,
για κάποια ανάμνηση που ‘χει προσπεράσει.







Στη λυσσασμένη τροχιά, πάλι ξέσπασε μπόρα
κι εγώ μέσα απ’ το ράδιο, ζητάω (ψάχνω) να με βρω.



Με σεβασμό δανείζομαι δυο στίχους του Νικόλα.



Γεια σου ρε Νικόλα!
Πες μου ένα ψέμα, να αποκοιμηθώ.







Δεν έχω άλλο χρόνο να εξηγώ.

Δεν θα απολογηθώ για ό, τι αγαπώ.

Ό, τι με διαλύει το αφήνω πίσω εδώ.

Πηγαίνω προς τον ήλιο κι ας καώ.







Σας αποχαιρετώ!








Ο καιρός πέρασε.

Εγώ απολύθηκα και μπήκα στην ροή της καθημερινότητας.

Ένα βράδυ που είχα αράξει στο σπίτι του Ηλία και τον άκουγα να παίζει κιθάρα

άρχισα να μουρμουράω αυτά τα στιχάκια.

Έτσι έγινε τραγούδι.

Έτσι εκείνη η στιγμή έμεινε ζωντανή....

Μια αληθινή ιστορία, στο μικρόφωνο...

...όποιος θέλει μπορεί να την ακούσει στο www.myspace.com/erismaband















προφιλ του sigmataf

My photo
athens, center, Greece
www.myspace.com/sigmatafmusic