Μην κλαις
θα έρθουν και οι άλλες εποχές.
εκεί που δεν θα το περιμένεις.
Μην κλαις.
Θα έρθουν εκείνες οι εποχές
που χρόνια προσμένεις.
Θα έρθουν εκείνες οι εποχές
που χρόνια προσμένεις.
Γεμίζουν οι σελίδες με φθινοπωρινά ηλιοβασιλέματα.
Αλήθειες/ψέματα,
σε φευγαλέα βλέμματα,
καρέ-καρέ εναλλάσσονται...
Πες μου,
γιατί κλαις;
γιατί κλαις;
κοίταξε με έστω για λίγο...
...,
αυτό το λίγο,
είναι πολύ,
για να καταλάβεις,
πως η πίκρα για τους μικρούς αποχωρισμούς,
είναι συνώνυμη με την δύναμη της ιδιοτέλειας.
έχω ένα συρτάρι γεμάτο
όνειρα,
λέξεις,
και συγνώμες.
όνειρα,
λέξεις,
και συγνώμες.
Μεγάλη δύναμη ο Έρωτας,
Σε πάει από τον Άδη στο φεγγάρι (και το αντίστροφο).
Τι οξύμωρο να σε οδηγεί ένας τυφλός οδηγός.
Τόσο οξύμωρο, που με τρομάζει
κι όσο με τρομάζει τόσο τον αναζητώ.
έχω αλλάξει...
μυαλά,
ρούχα,
και τακτική.
μυαλά,
ρούχα,
και τακτική.
Έχω τόσα να σου γράψω,
αλλά κομπλάρω μπροστά στα μεγαλεία
της μικρότητας και του εγωισμού.
Τι μένει για πάντα;
Ποια βιασύνη;
(Άραξε όσο γουστάρεις και έπειτα φύγε.)
Όταν τα κελιά στενεύουν
πλάσε με πηλό 2 σκέψεις και πέτα τες έξω από τα κάγκελα.
Αν η βροχή τις λιώσει,
δραπέτευσε κι έλα να με βρεις.
θα είμαι σε εκείνο το πάρκο,
στο γνωστό παγκάκι
και θα σκαλίζω αυλάκια στα χέρια (στους καρπούς) του ατομικισμού.
Η βροχή θα κυλίσει μέσα τους και ο κάθε στίχος που έχω γράψει
θα γίνει πουλί και θα πετάξει στους ουρανούς λευκών σελίδων.
Λευκές σελίδες γεμίζουν με κόκκινη μελάνη.
Γράφω την λέξη ελπίδα.
Την φυσάω να στεγνώσει,
και μετά πιάνω από την άκρη το πρώτο γράμμα
και την ξεκολλάω από το χαρτί.
Την αφήνω μπροστά μου και την βλέπω να με φλερτάρει.
Φυλλοβόλα η θλίψη του Οκτώβρη,
όσοι φύτεψαν τον σπόρο της στην αυλή τους,
πόνεσαν και μόνοι έκλαψαν στο ημίφως των υπογείων τους.
Μην κλαις
θα έρθουν και οι άλλες εποχές.
εκεί που δεν θα το περιμένεις.
θα έρθουν και οι άλλες εποχές.
εκεί που δεν θα το περιμένεις.
Μην κλαις.
Θα έρθουν εκείνες οι εποχές
που χρόνια προσμένεις.
