sigmataf: April 2008

Saturday, April 19, 2008

Heyou

Που είσαι ρε φιλαράκο;

Τι λέει;

Πως από δω;

Έσκασες μύτη για να τσιμπήσεις καμιά ιδέα

ή για να δεις που βρίσκομαι μετά από καιρό;

Έλα τσιμπά έναν κουραμπιέ…

Τον έχω από τα Χριστούγεννα, οπότε μην τον σνιφαρεις.

xε ~

Βλέπεις;

Ακόμα τα ίδια, κρύα, αστειάκια λέω.

Ακόμα μαζεύω σκουπίδια στο σπίτι μου

και όταν μαζευτούνε πολλά

τα στέλνω για ανακύκλωση.

Ακόμα αφήνω την τελευταία πόρτα κουφωτή

ώστε προτού κλείσει, να χωθεί όποιος αξίζει.

Και ποιος το κρίνει;

Ο χρόνος φιλαράκο μου…

ΑκΟμα ρωτΑω...

Δεν εΙναι τραγικΟ

το μΕτριο;

Ο καφΕς...
κοΙτα να εΙναι

πΟλυ γλυκΟς

Η

σκΕτος!

ΑλλιΩς μη με κερΑσεις.

Α!

Πήγα και στην Αγγλία…

Ναι…ναι

και με κοιτούσαν σαν καmμένο στο δρόμο.

Η Αγγλία μαγκάκο μου, πάσχει από κατάθλιψη.

Ναι, όπως το ακούς!

Χμμμμμμμμμμμμ.....

Πρέπει να βομβαρδίσουν τον ουρανό με πρόζακ

Μπας και βγει ήλιος.

Φτάνει όμως με αυτά… ‘ντάξει,

αυτή τη φορά λέω να μαζέψω το γρεζι

και την υπερβολική μου έκθεση

για να σου πω τα καλά μου....

Γέμισε ο μέσα μου ουρανός με πυροτεχνήματα

…κοίτα τα φίλε, κοίτα τα…

Ευωδιάζουν οι νύχτες στην κοσμοκεντρική μας πόλη

Κι εναλλάσσονται οι ρόλοι, αν όχι όλοι,

σίγουρα οι πιο πολλοί,

κάθε στιγμή.

Όμορφο δειλινό, Ανοιξιάτικο, δροσερό

κι εγώ έχω την ανάγκη να πω,

ένα ΜΕΓΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑάΛΟ,

"ευχαριστώ"…

Στα ταξίδια που έρχονται

και στα παιδιά που μαγεύονται

από τις κορυφογραμμές,

δες πως ξεπροβάλλουν...δες.

Στις καινούργιες μας λατρείες.

Στις παλιές μας αλητείες...

Τι κι αν έχουν διαστροφές;

Τις ευχαριστώ κι αυτές.

Στα καινούργια μου πάθη

και σε κάθε χθεσινή αγάπη....

...μάλλον, σε κάθε περασμένο έρωτα

που είδα τα αφανέρωτα.

Στα Όμορφα ξημερώματα μέσα απ' τα χαρακώματα

Ανεξίτηλες, μικρές στιγμές, να το πω…;

Ρε…ευχαριστώ!

Κάθε τυχοδιώκτη και κάθε άφραγκο ιππότη

Κάθε πότη, δον Κιχώτη

που κυνηγά μύλους

κι έχει αδέρφια τα πουλιά, τις αντιφάσεις φίλους.

Χαμογέλα, γέλα δυνατά

και κάνε όλα τα απίθανα, πιθανά.

Τι κι αν έχεις δει λόγια πολλά?

Τι κι αν έχεις ακούσει άσχημες εικόνες.

Πάντα θα υπάρχουν καινούργιοι κανόνες.

Έλα να τους προσπεράσουμε,

να φτάσουμε, εκεί που ‘χουμε ονειρευτεί.

Δεν αφήνω ούτε ένα μικρό

ευχαριστώ…

Σε κάθε ρεφορμιστή,

σε κάθε καβαντζοπουστα που μας ειδε "πισινή"

Φιλιά πολλά!!!

Τα ρέστα μου παιδιά και άντε γεια!

Τα πράγματα είναι πιο απλά

Ακόμα και από την απλότητα.

Δεν θέλω να προδώσω,

Δεν θέλω να πληγώσω.

Θέλω να νιώσω.

Να ζήσω ανάμεσα στην χαρά

και την χαρά.

Για πόσο θα είμαι σόλο?

Βάζω φωτιά και καίω τον έρημο μου θόλο…

και μέσα από τις στάχτες ξεπετάγονται τραγούδια,

ξεφυτρώνουνε λουλούδια,

και παραμυθένια αγγελούδια...

αρχίζουν να αφηγούνται ιστορίες

από τις όμορφες κρυπτες...

Ενός επίγειου, fake, παραδείσου.

sigmataf '08

Tuesday, April 15, 2008

Σήμερα στη δουλειά ήμουν τσίτα νευριασμένος.

Σήμερα περπάτησα στο δρόμο με νευρικό ταχύ βήμα και είπα σε έναν οδηγό
που μου πάτησε την κόρνα….

Ρε τράβα και γαμησου.

Σήμερα επέστρεψα σπίτι από την δουλειά με παρά πολλά νεύρα.

Πολύ θυμωμένος με όλους, με όλα, με μένα.

Στο metro σκεφτόμουν, πόσο τα “θέλω” μου είναι πραγματικά και αληθινά “θέλω”

Άραξα στο P.C. και μπήκα στο my space
για να δω πόσο μόνος είμαι.

Είχα κανονίσει με το φιλαράκι μου (την sav) να τα πούμε.

Είναι ένας άνθρωπος που όποτε τον χρειάστηκα, ήταν εκεί.

Γλυκύτατο και αεράτο παιδί, που κάπου-κάπου φοράει μια μελαγχολία για να έχει με κάτι να ισορροπήσει την ομορφιά της.

Συναντηθήκαμε στο γνωστό κιτς καφέ και μιλήσαμε

για το ταξίδι μου στην Αγγλία
και τις αγωνίες μου αυτόν τον καιρό.

2 μαργαρίτες ο καθένας καταναλώσαμε ( θέλω, δε θέλω, θέλω…) καταλήγοντας να τρέχουμε με το αμάξι προς Λαύριο στη 01:00.

Φτάσαμε και αράξαμε στην παραλία.

Μια παραλία που τραβιέμαι αρκετά συχνά όταν φρικάρω.

Ένα όμορφο πέταλο.

Της είπα για διάφορα και μου είπε για άλλα τόσα.

Φάγαμε και δρακουλινια…

ναι, αυτά τα χημικά ξερατά που τρώγαμε πιτσιρίκια.

Ήταν όμορφα.

Επιστρέψαμε και χωριστήκαμε.

έφτασα σπίτι και ανέβασα αυτό το post.

Ήταν όμορφα…

Είναι όμορφα!

Καλημέρα ρε…καλημέρα.

Έτσι απλά!