Είναι γαμάτος ο πρωινός ήλιος!
Κι αν πότε-πότε η ομορφιά του με τυφλώνει…
Παραμένει γαμάτος και ο καλΥτερος μου φΙλος!
Μας αρέσει να πηγαινοερχόμαστε σε εκείνο το σπιτάκι.
Αυτός πλαγιάζει στην αιώρα
και εγώ τρέχω να κλέψω φασκόμηλα από το δάσος.
Τα σκαντζοχοιρακια με κοιτάνε
και τους σηκώνονται οι τρίχες-αγκάθια τον ανήφορο.
Τσαλαβουτώ στα πιο απόκρημνα φαράγγια και νιώθω
μούργος που δραπέτευσε από τα δεσμά
του αφέντη Χειμώνα.
Κάνω σχέδια
Ε…και τίποτα να μην βγει από αυτά,
συνεχίζω να κάνω σχέδια
γιατί εκεί είναι η μαγεία.
Μαγεία!
Τι όμορφη λέξη.
Συνώνυμη του έρωτα,
Της φιλίας.
Της πίστης.
Της διαφορετικότητας.
Της Ζωής.
Του Live!
Αθώα παιδικά βλέμματα με κοιτάνε
και μου χαρίζουν την ενέργεια του πλάτανου
με τις στιγμές της ανεμελιάς τους.Επιστρέφω γεμάτος στο σπιτάκι
Αντικατοπτρίζεται στο χαμόγελο μου.
Αν με Εβλεπες τΩρα...
θα με καταλάβαινες!
Σκέφτομαι:
Μου αρέσει να οδηγώ και εσύ να μου λες ιστορίες για τον Ψιτ.
Να με χαϊδεύεις!
και με την πιο απότομη παύση του λόγου σου
να μου δηλώνεις παρουσία.
Είμαι εδώ…!
Να εννοείς
Κι εγώ θα σου χαρίζω εκείνα τα μετάξια
από τα 7 Βασίλεια που γύρισα.
Να με προσέχεις!
Όταν με βλέπεις να εκτροχιάζομαι σε άλλα γαλαξιακά συστήματα.
Κι εγώ θα σου φέρω το πιο φωτεινό αστέρι από εκείνο το ταξίδι.
Να με αγκαλιάζεις!
όταν με διαπερνάνε οι εμμονές και οι φοβίες,
Όταν μεταλλάσσομαι και με σιχαίνομαι.
Και τότε…ναι,
τότε…
πίστεψε με,
θα φτάσουμε πιο πέρα από τον ορίζοντα.
Πιο πέρα από το πέρα.
Και θα συναντηθούμε με εμάς!
Θα μοιραστούμε τον φίλο μου τον ήλιο και...
Παρεουλα θα κοιτάμε από πού ηρθαμε
και θα γελάμε με τα περασμένα.
Θα γίνουμε οι ηρωες μας…
Και θα ζήσουμε εμείς καλά
και εμείς καλύτερα.
