Σήμερα περπάτησα στο δρόμο με νευρικό ταχύ βήμα και είπα σε έναν οδηγό
που μου πάτησε την κόρνα….
Ρε τράβα και γαμησου.
Σήμερα επέστρεψα σπίτι από την δουλειά με παρά πολλά νεύρα.
Πολύ θυμωμένος με όλους, με όλα, με μένα.
Στο metro σκεφτόμουν, πόσο τα “θέλω” μου είναι πραγματικά και αληθινά “θέλω”
Άραξα στο P.C. και μπήκα στο my space
για να δω πόσο μόνος είμαι.
Είχα κανονίσει με το φιλαράκι μου (την sav) να τα πούμε.
Είναι ένας άνθρωπος που όποτε τον χρειάστηκα, ήταν εκεί.
Γλυκύτατο και αεράτο παιδί, που κάπου-κάπου φοράει μια μελαγχολία για να έχει με κάτι να ισορροπήσει την ομορφιά της.
Συναντηθήκαμε στο γνωστό κιτς καφέ και μιλήσαμε
για το ταξίδι μου στην Αγγλία
και τις αγωνίες μου αυτόν τον καιρό.
2 μαργαρίτες ο καθένας καταναλώσαμε ( θέλω, δε θέλω, θέλω…) καταλήγοντας να τρέχουμε με το αμάξι προς Λαύριο στη 01:00.
Φτάσαμε και αράξαμε στην παραλία.
Μια παραλία που τραβιέμαι αρκετά συχνά όταν φρικάρω.
Ένα όμορφο πέταλο.
Της είπα για διάφορα και μου είπε για άλλα τόσα.
Φάγαμε και δρακουλινια…
ναι, αυτά τα χημικά ξερατά που τρώγαμε πιτσιρίκια.
Ήταν όμορφα.
Επιστρέψαμε και χωριστήκαμε.
έφτασα σπίτι και ανέβασα αυτό το post.
Ήταν όμορφα…
Είναι όμορφα!
Καλημέρα ρε…καλημέρα.
Έτσι απλά!
