Ο Χρόνος ήρθε και πέρασε,
προσπέρασε…
Στολισμένα τα πάντα.
Όμορφες εικόνες και τα ζώα του δάσους με την προσμονή της αλλαγής.
Παντού πυγολαμπίδες στόλιζαν με την λάμψη τους κάθε μυστικό (πέρασμα)
Ο Ψιτ, αφού είχε ρίξει χιλιόμετρα περπάτημα (run Ψιτ run)
ανέβηκε στον πιο ψηλό λόφο, κάθησε στην άκρη ενός βράχου.
(σαν κι εκείνους τους βράχους, που ακούμε στα παραμύθια της γιαγιάς,
με τους λύκους να φωνάζουν έχοντας για φόντο, ένα τεράστιο κατακίτρινο φεγγάρι)
Κοίταξε το δάσος.
Μια πεταλούδα με πολύχρωμα φτερά τον πλησίασε και αφού πρώτα σχημάτισε κύκλους μπροστά του, πήγε και προσγειώθηκε στο αυτί του.
Αγάπη είναι,
να δίνεις το τελευταίο πλακάκι της σοκολάτας σου σε κάποιον.
Να είσαι εσύ και να νιώθεις καλά που κι ο άλλος είναι ο εαυτός του.
Να κοιτάς πως θα αδειάσεις τα καλύτερα,
για να δεις τον άλλον να γελάει και με αυτό να γεμίζεις.
Έι Ψιτ,
δεν είμαι η νεράιδα του φωτός, μια πεταλούδα απλή είμαι!
Απλές και οι σκέψεις μου.
Γιατί όμως δεν το βλέπεις και ως την τέλεια αφορμή για το καινούργιο ξεκίνημα;
Γιατί δεν παίρνεις αυτή την μοναδική ευκαιρία
να κοιτάξεις πως ότι έδωσες,
το είχες και το έδωσες.
Το ήθελες!
Τι όμορφο πράγμα να ζεις έντονα τις στιγμές...
Θετικά κι αρνητικά.
Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα.
Η επόμενη.
Και η επόμενη της επομένης θα είναι ακόμα καλύτερη.
Γέλα…
Το έκανες μία φορά, άρα...
...μπορείς άπειρες.
Αλλάζουμε φτερά σήμερα και μπαίνουμε στην καινούρια αρχή.
Ας είναι οι επιθυμίες μας αληθινές
και κάθε ευχή μας να προσπαθούμε εμείς οι ίδιοι να
πραγματοποιήσουμε, τα μαγικά ραβδάκια και μαγεμένες κολοκύθες
υπάρχουν μόνο στα παραμύθια,
Στην πραγματικότητα υπάρχουμε εμείς.
Πεταλούδες πολύχρωμες, που μιλάμε.
Αγαπάμε, ονειρευόμαστε, σκεφτόμαστε, πονάμε!
Ερωτευόμαστε και τραγουδάμε,
Κι αν κάπου κάπου, φοβόμαστε... πέφτουμε και σπάμε!
Μα απ΄την αρχή ενωνόμαστε και ξαναπετάμε.
Σαν Πεταλούδες πολύχρωμες...
Μαζί,
μπορούμε να κάνουμε όμορφα πράγματα.
Ακόμα και να πετάμε χαμογελαστοί με τις ομορφότερες σκέψεις
Να αφηνόμαστε όμως και λιγάκι στα ρεύματα του ανέμου…
Ναι... να αφηνόμαστε.
Αν θέλουμε πραγματικά να πετάξουμε,
ας αφεθούμε!
Όσο για την νεράιδα του μαύρου ήλιου
Το χαμόγελο που της διάλεξες Ψιτ,
ήταν αληθινό...
αλλά εκείνη δεν το ήθελε.
Ήθελε το δικό σου.
Της το έδωσες κι έφυγε...
...να είναι καλά! μπορεί και να μας ακούει τώρα...
Είμαι σχεδόν σίγουρη όμως,
πως αν ψάξει για το δικό της χαμόγελο,
θα το βρει!
Και θα είναι πραγματικά πανέμορφη.
Απόψε είναι η καινούργια αρχή.
Πάμε για άλλον έναν κύκλο, μέχρι το τέλος
που θα ξαναφέρει άλλη μια καινούργια αρχή…
Αλλά μέχρι τότε…
…Είναι όμορφα!
Καλή θα είναι, αυτή η αρχή.
Ζήσε έντονα!
Είπε η πολύχρωμη πεταλουδίτσα και πέταξε προς τον ορίζοντα.
Ο Ψιτ,
σηκώθηκε, περπάτησε προς το πυγολαμπιδένιο δάσος
κι έτρεξε προς την λίμνη.
Κάθισε στα γόνατα, και έγειρε πάνω από το νερό.
Το είδωλό του, αντικατοπτριζόταν
Καινούργια αρχή!
Μονοσκέφτηκε,,,
Χαμογελάκι με διπλό πάγο κανείς;
ακούστηκε μια φωνή και ο Ψιτ γύρισε να κοιτάξει...
Ήταν ο Κυριάκος ο κάστορας που φώναζε...
και λίγο πιο πίσω, όλα τα ζώα χαμογελαστά, κοιτούσαν τον φίλο μας.
4 πυγολαμπίδες πετώντας, κουβάλησαν ένα υπέρλαμπρο κατακόκκινο χαμόγελο, και το ακούμπησαν στο στόμα του ήρωά μας.
Το λιοντάρι έκανε τρία βήματα μπροστά και είπε...
Τα χαμόγελα που μας μοιράζεις κάθε μέρα Ψιτ,
είναι αληθινά και με αγάπη.
Και όταν κάτι, το δίνεις με αγάπη
επιστρέφει με αγάπη.
Χαμογελαστός ο Ψιτ,
σηκώθηκε από τη λίμνη
και περπάτησε με όλους προς το δάσος
σφυρίζοντας εκείνα τα λόγια...
*
τρέχω σαν πιτσιρικάκι
ήρθε μια καινούργια αρχή
ας................. γελάσουμε λιγάκι!
