Monday, October 30, 2006

Άλλη μια Δευτέρα.

Παρακαλούνται οι συνεπιβάτες του ονείρου,
να επιστρέψουν στις θέσεις τους
και να δέσουν τις ζώνες τους.
Το εγερτήριο μόλις σήμανε.


Ευχαριστούμε που επιλέξατε τη δική μας εταιρεία
γι' αυτό σας το ταξίδι.
Το εγερτήριο μόλις σήμανε!


Δευτέρα πρωί.
Άλλη μια δευτέρα, κατηφορίζεις προς τον σταθμό,
κι εύχεσαι να ήταν Σάββατο...
και τα Σάββατα...γέλια-γλέντια ως τα χαράματα.

Τρόλεϊ, λεωφορεία, ασφυκτικά γεμάτα,
μπαλκόνια με δορυφορικά πιάτα.
Μοντέλα σε αφίσες φιγουράρουν.
Παίχτες πρωινοί την τύχη τους τζογάρουν.
Κλέφτες και αστυνόμοι όλοι, ένα!
Κτήρια τσιμεντένια,

άλλη μια Δευτέρα!

Έξω από ένα σχολείο, ένας πιτσιρικάς κολλάει δυο χαρτάκια
κι ένα άστεγος αγκαλιάζει τα παγκάκια.
Λίγα δέντρα παρακαλούν για λίγο οξυγόνο.
Κάμερες πολλές στραμμένες στο δρόμο.

Ανθρωπόμορφες φιγούρες βαράνε κάρτα,
σκυμμένα τα κεφάλια βαριά τα μάτια...
...καθώς περνάς τα σκαλοπάτια

...καθώς περνάς τα σκαλοπάτια...

Φοιτητές-υπάλληλοι, ζητιάνοι ακατάλληλοι.
Για την πόλη/για την αρένα.
Μια ζωή για όλους και για κανέναν.

Άλλη μια Δευτέρα!
Μέρα με τη μέρα, ακόμη μια Δευτέρα...


Πόσες Δευτέρες, οι καλημέρες μένουνε στο στόμα σου;


Και πόσες μέρες...

...Άλλα θα 'θελες και άλλα ήταν τα λόγια σου;


Πόσοι φίλοι (καλοί σου φίλοι),

σιγόνταραν τα χρόνια σου;


Και πόσοι φίλοι ήρθαν στον περσινό χειμώνα σου;

πόσοι φίλοι ήρθαν στον περσινό χειμώνα σου;

πόσοι φίλοι ήρθαν στον περσινό χειμώνα σου;












Saturday, October 28, 2006

Εκεί...


Άκρη στην άκρη.

Βήμα στο βήμα.

Στίχο στο στίχο.

Ανάσα στην ανάσα.

Εκεί...

Όριο στο όριο.

Υπέρβαση στην υπέρβαση.


Τι σε φοβίζει πιο πολύ;

Εσύ, ο εαυτός σου ή και οι τρεις σας μαζί;
















Tuesday, October 24, 2006

Μήνυμαλ


Κάποια συναισθήματα δεν καταγράφονται...
...κωδικοποιούνται σε εκφράσεις.

Τι έχεις να πεις τώρα;













Sunday, October 22, 2006

Ήταν κάποιος.





Περπάτησε μέσα στην πόλη μόνος.

Τα περαστικά αμάξια,
του φώτιζαν κατα διαστήματα
τη μοναξιά του.
Έφτασε σε ένα αδιέξοδο και κάθησε να χαλαρώσει.

Το συνήθιζε να κουρνιάζει στα αδιέξοδα.

Ήταν όμως απο τις ελάχιστες φορές,
ίσως και η μοναδική,
που δεν ένοιωθε τόσο μόνος κοιτάζοντας τον τοίχο.

Θυμήθηκε τους στίχους απο εκείνο το τραγούδι
στο δίσκο ¨Υπέροχο τίποτα¨.
Τους σιγοψιθύρισε:

Ήταν κάποιος
που δεν ήξερε καμιά ιστορία
κι όλο έλεγε:
Ξέρω πολλές ιστορίες!
Μια από αυτές λέει:
Πως ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία

κι όλο έλεγε:
Ξέρω πολλές ιστορίες! Μια από αυτές λέει:
Πως ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία

κι όλο έλεγε:
Ξέρω πολλές ιστορίες! Μια από αυτές λέει:
Πως ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία

κι όλο έλεγε:
Ξέρω πολλές ιστορίες! Μια από αυτές λέει:
Πως ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία

κι όλο έλεγε:
Ξέρω πολλές ιστορίες! Μια από αυτές λέει:
Πως ήταν κάποιος…







Saturday, October 07, 2006

Κάτι απ’ όλα.




Ίσως να έφταιγε η μπόρα που είχε ξεσπάσει…

Ίσως και ο θρίαμβος στη μέση της ερήμου…

Μπορεί πάλι, να ήταν η κατάρα του φάρου.
Να φωτίζει τα περαστικά πλοία
ενώ εκείνος
στέκει μόνος του,
ισορροπώντας στο ακρωτήρι.

Ναι! Μερίδιο ευθύνης,
σίγουρα είχαν οι γαμημένες νύχτες του φθινοπώρου ...

...κι εσύ μαλάκα, περίμενες κάποιο μήνυμα
από τα ανδρείκελα που έφυγαν νύχτα!












Wednesday, October 04, 2006

Αφιερωμένο...



Κάποτε γνώρισα κι εγώ σ’ ένα καράβι ξένο,
έναν πολύ παράξενο των λέξεων γητευτή.
Είχε της νύχτας την δροσιά, σ’ ένα καπνό τριμμένο.
Θάλασσα η ζωή του, νησί του η φυγή.

Στα αλμυρά αμπάρια διηγούνταν ιστορίες,
και το μαράζι του άνθιζε, κάθε που νοσταλγούσε.
Οι αλήθειες του ζητούσαν για συνοδεία νοθείες,
έπινε τις λέξεις και ξεδιψούσε.

Παλάντζαρε στο λίκνισμα του καραβιού.
Φουρτούνες κι ουρλιαχτά στο χαρτί του δάμαζε.
Όταν στη νύχτα σεργιανίζανε τα μαραμπού,
γραμμές των οριζόντων μέσα στο πούσι χάραζε.

Ξαπόσταινε θυμάμαι, στων λέξεων τις πλώρες
και φύλαγε στην χούφτα του, κάποια πατρίδα.
Η νοσταλγία κι η αφήγηση οι δυο του κόρες
που τις ισορροπούσε σε μια δροσοσταλίδα.

Πολλές φορές μονάχος μου τον συλλογίζομαι
και σιγοψιθυρίζω αμέσως τα στιχάκια του.
το ορκίζομαι ρε φίλε…το ορκίζομαι.
¨Από παιδί, με βόλταρε μέσα στα μονοπάτια του¨.

Κάποτε γνώρισα κι εγώ σ’ ένα καράβι ξένο,
έναν φίλο που δεν έτυχε κουβέντα να σταυρώσω.
Ετούτο το ξημέρωμα, του είναι αφιερωμένο.
Σε δυαδικά συστήματα, χώρο θα του δώσω.



Υ.Γ.
...Για τις τόσες νύχτες που μου κράτησε παρέα.















προφιλ του sigmataf

My photo
athens, center, Greece
www.myspace.com/sigmatafmusic