VODCA σκέτη

Πες μου ρε φιλαράκι μου καλό...

Τι σε ορίζει πλέον,

και δεν μιλάς παρά παρατηρείς τα πεπραγμένα.

Τι ψάχνεις σκυφτός στις γωνιές του σαλονιού σου

και γιατί έχεις αναμμένη συνέχεια την t.v?

Πες μου, φιλαράκι μου αγαπημένο...

Τι φοβάσαι πιο πολύ, πέρα απο τον εαυτό σου;

Που χρωστάς και χαρίζεις το φως σου

στο "τυχαίο" και το "αναπάντεχο";

Πόσες βελόνες χρειάζονται για να ράψεις τις μικρές τρυπούλες

που σου ανοίξανε τα συρματοπλέγματα απο την κάθε σου δραπέτευση;

Πες μου ρε μαλάκα.

Πόσο καιρό έχεις να γελάσεις;

Γιατί ρε μαν?

Ποιοί είναι όλοι αυτοί που σου χτυπάνε τα κουδούνια,

περασμένα μεσάνυχτα;

Γιατί επιμένεις ακόμα να ερωτεύεσαι τις διαστροφές σου;

Δεν μεγάλωσες αρκετα για να το παίζεις θύμα;

Πες μου ρε mate.

Τόση κυκλοθυμικότητα που την χωράς ρε μλκ;

Πόσο κουραστικό, μπορεί να είναι αυτό;

ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε;ε

playlist:

1. UNKLE / war stories.
   
2. 
   
3. archive / Controlling crowds.
   
4. 
   
5. Gutter twins / saturnalia.
   

'Εχεις λίγο οινόπνευμα, λίγο πάγο, ή έστω έναν επίδεσμο?

Θέλω να μεθύσω,

να μπώ στην κατάψυξη

και βγαίνοντας να ντυθώ μούμια.

Ίσως έτσι να πάψω να ενδιαφέρομαι

για τα τόσα όμορφα που συμβαίνουν τριγύρω.

Για τα τόσα γαμάτα και ανορθόδοξα

που τα βράδια μου κάνουν παρέα.

Ίσως έτσι, μεταμορφωθώ στον super ήρωα

του Σαββατόβραδου

και να ζήσω την Τ Ε Ρ Α Σ Τ Ι Α καύλα του D.J.

Πολύ ομορφιά τριγύρω μας...

Τόση που το στομάχι μου δεν την αντέχει.

χε~

Πες μου κι εσύ μωρό μου...

Τι έγινε;

Είσαι καλά;

Καιρό έχω να σε ρωτήσω.

Συγνώμη, αλλά έτρεχα για να προλάβω την ομορφιά

που είδα σε κάποιο τηλεοπτικό σποτ

για ένα παριζάκι.

Ιδιωτική τηλεόραση 20 χρόνια ...

και τα αρχίδια μας εχουν γίνει μπαλόνια.

ΚΕΡΑΣΤΕ ΜΑΣ ΚΙ ΑΛΛΗ ΛΑΣΠΗ.

ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΟΥΜΕ 1 ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.

ΚΕΡΑΣΤΕ ΜΑΣ!

ΔΕΝ παίζουν φράγκα για να την αγοράσουμε.

Υ.Γ.

Σκέφτομαι (το παθαίνω που + που) στις γιορτές

να ανεβάσω ένα παραμυθάκι για κάποια μαριονέτα.

Εδώ, σε αυτό το μέρος από όπου και αναπνέω... χρόνια τώρα.

Τα λέμε καλό μου φιλαράκι.

και να θυμάσαι...

...Της κοντής ψωλής, της φταίνε οι τρίχες.

personaλ

***********************************************

Χειμωνιάζει...

Άλλαξε η ώρα και τον ενοχλεί αφάνταστα

αυτή η βουβαμάρα που απλώνεται στη γειτονιά.

Θα έρθουν να ξαπλώσουν και τα κρύα σιγά-σιγά, πάνω στα δέντρα.

Η T.V αναμμένη δίχως ήχο.

Εικόνες σε σειρά διαδέχονται η μία την άλλη.

Η κοπέλα με την οποία συνζούσαν απουσίαζει.

Έτσι μόνος του, χαζεύει τον δρόμο.

Απο την τεράστια τζαμαρία του,

βλέπει την πόλη και κάποια πουλιά που πετάνε χαμηλά.

Μοιάζει μαζί τους...

Χαμηλές πτήσεις.

Στο γραφείο του, το κερί βανίλιας μόλις έσταξε πάνω στο χαρτί.

ΓΑΜΗΣΕΤΑ!

μονολόγησε και σηκώθηκε να καθαρίσει το ρυάκι που σχημάτιζε το λιωμένο κερί.

(Έπειτα απο 3 λεπτά)

Πήρε στα χέρια του το χαρτί που γεμάτο λάδι μύριζε βανίλια.

Κάτι σώθηκε τελικά απο το γραπτό.

Αν και πλέον διάβαζες με αρκετή δυσκολία τα λόγια

(Διάλογος στην μέση του κάπου)

- Παράξενοι χρόνοι...

- Κάτι απο έρωτα θυμίζουν!

- Και μέσα στα ποτάμια...;

- Ξεπλένεται όλο το πριν.

- Κοίτα... Φύγαν όλοι!

- Το βλέπω, τα κάστρα ανθίζουν.

- Και μέσα στα λυχνάρια;

- Τρέχει μόνος κάποιος Αλαντίν.

(πάτησε το play)

το play list επέλεξε απο μόνο του τραγούδι.

Ο ρυθμός έγδερνε

και το μπάσο τον ταρακουνούσε συθέμελα.

Τα πλήκτρα, του θυμίζαν αόρατους φανταστικούς φίλους.

Άρχισε να παραμιλάει.

Έστριψε ένα τσιγάρο και το άναψε.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ.

όπως και τόσα άλλα...

...το να κοιτάς πίσω απο την βιτρίνα.

Το να νιώθεις.

Το να θες έναν κόσμο πιο ανθρώπινο.

Το να δίνεσαι, να μοιράζεσαι, να γελάς,

να χορεύεις, να περπατάς και όχι να τρέχεις.

Κοίταξε το τζάμι και είδε εμένα να τον κοιτάω μέσα απο κει.

Μοιάζαμε τόσο πολύ.

Σας το ορκίζομαι.

ΜΟΙΑΖΑΜΕ!

Μόνο που εγώ,

Δεν ένιωσα άσχημα με την σιωπή της γειτονιάς.

Άφησα το κερί να στάξει χωρίς να το καθαρίσω.

Η κοπέλα μου δεν απουσίαζε, ήταν μαζί μου...στο μυαλό μου.

Δεν άνοιξα την γαμημένη τηλεόραση...

και επέλεξα τι θα παίξει το play list.

Ήταν απλά ένα κομμάτι απο αυτά που σκαρώνω αυτόν τον καιρό,

για να τα χωρέσω σε ένα cd και να φτιάξω ένα album.

1 Προσωπικό album.

Με κοίταζε για ώρα σαν να ήθελε κάτι να μου πει.

Ξεφυσούσε τον καπνό αμήχανα.

Έκανα το πρώτο βήμα στον διάλογο μας και αυτός με α-α-ακολούθησε.

- Παράξενοι χρόνοι...

- Κάτι απο έρωτα θυμίζουν!

- Και μέσα στα ποτάμια...;

- Ξεπλένεται όλο το πριν.

- Κοίτα... Φύγαν όλοι!

- Το βλέπω, τα κάστρα ανθίζουν.

- Και μέσα στα λυχνάρια;

- Τρέχει μόνος κάποιος Αλαντίν.

Χειμωνιάζει...

...και η πόλη σήμερα γιορτάζει ένα παλιό "ΟΧΙ".

Αυτή η πόλη που κάθε μέρα λέει... ΝΑΙ,

Στο αγχος.

Στον πανικό,

Στην μιζέρια.

Στα μισόλογα.

Στην διαστροφή.

Στο μέτριο.

Στην αποξένωση.

Στην ανεργεία.

Στο εφήμερο.

Στις εξαρτήσεις και τους εθισμούς.

Το τσίρκο καλά στέκει.

και τα λιοντάρια είναι ναρκωμένα.

Κάποτε όμως ...

(Να είστε σίγουροι για αυτό.)

...Θα βγούνε τα πραγματικά "ΟΧΙ"

και οι θηριοδαμαστές θα γίνουν λίπασμα για το χώμα.

Μέχρι τότε, έχουμε καιρό για να επιλέξουμε πλευρά...

ή μήπως όχι;