Περικυκλωμένος από συνειρμούς,
κάθομαι για άλλη μια φορά μπροστά στην οθόνη μου.
Ακουμπάω κουμπάκια λες και χαϊδεύω κλειτορίδες.

Οι οργασμοί τους μοιάζουν με λέξεις.
Με γράμματα που συντάσσονται,
για να γίνουν κώδικες προς μαζική εξαπόλυση - εκτόνωση
της γαμημένης ανασφάλειας που νιώθω.

Ξέρω πολύ καλά, πως γίνομαι ανυπόφορος αρκετές φορές.

Ξέρω, πως τα καλαμάκια είναι στο ψυγείο
και οι πάγοι λιώνουν στο πρώτο φως του ήλιου,
κάθε μέρα - κάθε μέρα - κάθε μέρα…

Γνωρίζω, πως το λευκό είναι όλα τα χρώματα μαζί
και το μαύρο η έλλειψη χρώματος.

Εικάζω πως θα είναι η ζωή μου σε 5 μέρες από σήμερα.

Θεωρώ, πως η ανεργία που βιώνουμε,
είναι πολύ καλά μελετημένη στο να υπάρχει,
ώστε να μας γονατίζει και να μη ζητάμε κάτι
περισσότερο από το βασικό μισθό.

Πιστεύω…πιστεύω…εεε…πιστεύω…
…πως η εντροπία, μου ξαναχτύπησε την πόρτα,
της άνοιξα και κουλουριασμένοι γαμηθήκαμε
σε κάθε πιθανή και απίθανη στάση.
(Βλέπε στάση Μέγαρο Μουσικής, Σύνταγμα κ.ο.κ)

Με αυτά και αυτά, έχυσα πάλι,
σαν φυσιολογικός άνθρωπος του Δυτικού κόσμου.

Ax και να αντιλαμβανόμασταν τι δύναμη κατέχουμε…








Μια ερώτηση έχω...

Το (α) στη λέξη άνθρωπος, είναι στερητικό;

ε;

Της διπλανής μας πόρτας, το παιδί δεν έχει να φάει…
…και τι σε νοιάζει εσένα;
Εκείνο πεινάει!

Τον νέο που κλαίει δίπλα μας, κανείς δεν το βλέπει…
…και τι σε νοιάζει εσένα;
Ίσως έτσι πρέπει.

Η νιόπαντρη γυναίκα, τον άντρα της φοβάται…
…και τι σε νοιάζει εσένα;
Κάποιος θα τη λυπάται!

Ο ποιητής του υπογείου, ξέμεινε από μελάνι…
…και τι σε νοιάζει εσένα;
Ας πάει να πεθάνει!

Τα λόγια μου σου βγάζουνε μαυρίλα;
Φίλε μου, μη νοιάζεσαι.
Δικιά μου η σαπίλα!



Τι είπες;
Σήμερα απέμεινες μόνος σου;
Να δω ποιος από εμάς,
θα νοιάζεται τον πόνο σου.

Χρόνια καλά

Ξημερώματα Κυριακής και βρίσκομαι, έπειτα από
την μεγάλη γνωριμία, να περιμένω ταξί στο Σύνταγμα.
Κάποιος που μου μοιάζει υπερβολικά πολύ, με πλησιάζει.


- Τι έγινε ρε μαλάκα, όλα καλά;


- Γιατί μαλάκα;


- Όλα καλά ρε;


- Όλα καλά!

- Μάγκα μου κοίτα να συνέλθεις... το να με ανταγωνίζεσαι δεν οδηγεί πουθενά.


- Μα τι λες τώρα;
(τον κοιτάω με απορία)


- Πόσο καιρό έχεις να μιλήσεις ντόμπρα;


- Γιατί να το κάνω; Αφού όταν τους φανερώνομαι,
τρέχουν με τα χίλια μακριά μου.


- Κάντο εσύ, και άστους μετά να κάνουν ότι γουστάρουν,
στα αρχίδια σου!


- Εσύ το κάνεις;
(του απαντάω με στόμφο)


- Εγώ παίχτη έχω εκτεθεί ήδη.
Εσύ όμως θα πεθάνεις στο λαγούμι σου.


- Τι μου λες τώρα; Μου θυμίζεις το fight club.


- Αμα γουστάρεις παίζουμε και τίποτα μπουνιές
και άσε τις φαντασιόπληκτες γκομενίτσες
να κοιτούν σαλιωμένες,
τους κοιλιακούς του όμορφου Πιτ.
(μου το λέει χαμογελώντας)


- Τι θέλεις και επέστρεψες;


- Να με δεχθείς. Να σεβαστείς την ύπαρξή μου.


- Μα, τη σέβομαι...
(αβέβαιο ύφος)


- Παπάρια! Παρτάκιας ήσουν πάντα.


- Ρε, δε γαμιέσαι;
Αν ήμουν τόσο παρτάκιας, δε θα σου έδινα χώρο στο blog.


- Έχεις δίκιο, αν και νομίζω πως μου έδωσες το βήμα,
για ένα και μόνο πράγμα...


- Και ποιο είναι αυτό;


- Να σου πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ......
...σήμερα γιορτάζεις ρε μουτρο.
και σαν παρτάκιας πρέπει να κάνεις πάρτυ.






ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ρειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Για τους ήρωες που έφυγαν

Σκυφτός πάνω από την κιθάρα του ο Παύλος,
νανούριζε το παράπονό του τραγουδώντας για κάποια Κ.

«Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει η απότομη κραυγή σου και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις κι εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου…
θα είναι αργά, μεσάνυχτα και θα έχεις κουραστεί…»

Η Κατερίνα κοντοστάθηκε κάτω από ένα μπαλκόνι και κάνοντας τρία κλικ αριστερά κάθισε σε κάτι σκαλοπάτια, έβγαλε από την τσέπη της ένα στυλό
και έγραψε στο μάρμαρο.

«Αυτός εκεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος,
είχε μια συγκεκριμένη ζωή,
με συγκεκριμένες πράξεις.
Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη κοινωνία,
για τον συγκεκριμένο σκοπό,
τον καταδίκασε σε έναν αόριστο θάνατο.»

Περνώντας την τελευταία χάντρα στο δέρμα, ο Νικόλας μουρμούρισε

«Στο φαλιμέντο του κόσμου αυτού,
ο καβαλάρης εγώ του ουρανού.
Με τους ανθρώπους ζητάς επαφή,
μα έχει σπάσει κι αυτή η κλωστή»

Τρεις φιγούρες τόσο διαφορετικές-τόσο όμοιες.
Τις φέρνεις στο μυαλό σου,
κάτι απογεύματα του Νοέμβρη.
Τις ξεναγείς στη μοναξιά σου
και ύστερα ξαπλώνεις στην φλοκάτη σου,
ψάχνοντας στο πάτωμα για λίγη ζεστασιά.


Μωρό μου…σήκω να πάμε έξω.
Δεν αξίζεις τέτοια παθητικότητα…
Θέλεις να παραβγούμε στο τρέξιμο;

Aφιερωμένο...

Στα χρυσόψαρα που την είδαν καρχαρίες.

Στον πολύχρωμο βυθό μας.

Στους ψαράδες του αέρα.

Στις δίπολες πτυχές μας.

Στους φοβικούς, που τη βρήκαν με τον εαυτούλη τους.

Υ.Γ.

Στους τελευταίους θα ήθελα να πω:

Καλό και το χειρογλύκανο ρε παιδιά...

αλλά... κατουράμε και λίγο...

Πες μου ένα ψέμα, να αποκοιμηθώ.

Ακόμη ένα τραγούδι ολοκληρώθηκε.
Κλείσαμε 10 γεμάτους μήνες στο studio.
Δύο τραγούδια προτού το υλικό αναρτηθεί στα ράφια.

Όμορφες μέρες-ομορφότερες νύχτες.

Πήρα τον δρόμο για το σπίτι,
κάνοντας στάση στην Λ. Αλεξάνδρας για λίγο φαγητό.

Άυπνοι περαστικοί τραβούσαν προς πάσα κατεύθυνση.
Μέσα στους πολλούς ήταν κι αυτή.
Ξεχώριζε!
Πανέμορφη-σκοτεινή-ερωτική.
Λες και βγήκε (από άλλη εποχή)
μόνο για αυτήν τη βόλτα.

Βόλταρε μέσα στα σκουπίδια σα να ζητούσε κατανόηση.
Την κοιτούσα για ώρα,
σκεπτόμενος το πόσο μόνη φαντάζει.

Με πλησίασε κι έκατσε δίπλα μου.
Στη ραχοκοκαλιά της υπήρχαν πληγές.

Β-Ι-Α.
Ένα παιχνίδι υπεροχής;
Ψυχαναγκασμός;…
…ή ανάγκη για κάποιο χάδι;

«Ποιος ξέρει;»
μονολόγησα και άρχισα να της μιλάω.

Ένιωσα να με καταλαβαίνει κι ας μην απαντούσε.

Απλώνοντάς της το χέρι μου,
της πρότεινα να με ακολουθήσει.
Δέχτηκε!

Φτάσαμε στο σπίτι μου.
Την έβαλα να ξαπλώσει,
τη νανούρισα και την τράβηξα φωτογραφία.

Κοίταξέ την...προσπαθεί να κρύψει τα σημάδια της.

Κοίταξέ την...δεν είναι πανέμορφη;