Είσαι εδώ είσαι!

Αθήνα.
Αμπελόκηποι.
Ώρα 06:31'.

Κάθομαι παρέα με την θολούρα μου
και προσπαθώ να πατήσω κουμπάκια.

Σάββατο, ξημερώματα Κυριακής.
Ο Μάρτης, άλλαξε ώρα με DJ Shadow
κι εγώ σκαλώνω με το πριν και με σένα.

Γενικόλογα! όπως έλεγες γελώντας, τότε που τα πίναμε.

-Το ξέρεις το βουνό εδώ πιο πάνω;
Είναι το Αττικό Άλσος.

- Ναι, το ξέρω.

- Να πάμε κάποια Κυριακή για καφεδάκι.

- Πάμε ΤΩΡΑ!

-Και καμιά μπυρίτσα, δεν θα με χάλαγε...

Θυμάσαι τότε...

...πιτσιρίκια που τρέχαμε στο πάρκο
περιμένοντας να περάσει κάποιο αεροπλάνο;

...την μαυροφορούσα γρια που συναντήσαμε στο ρέμα;

… την προφητεία εκείνο το βράδυ;

*****

Αφέσου στο όραμα.

Δώσε προσοχή στη μουσική των τραίνων.

Μελέτησε τα σημάδια του καιρού.

Ζήσε στο μεταίχμιο και παρέμεινε αληθινός.

Πολλούς θα συνεπάρεις.

Λίγοι θα σε καταλάβουν.

---------------------------------------------------

μικρή μου, άνοιξε τα φτερά σου και πέτα!

πέτα

πέτα

πέτα

πέτα

πέτα

πέτα

πέτα!

Μπροστά, είναι η εξέλιξη.
Πίσω, όσα θυμάσαι!

1 για τη νύχτα + 1 για τη μέρα.

Νύχτα...
Τρέχω μέσα στα στενά της συνοικίας μου.
Το φεγγάρι κρυμένο πίσω από τους λόφους.

Μόλις επέστρεψα από τον εκδότη με την απάντηση του πακεταρισμένη.

Ωραίος ρε sigmataf αλλά λείπει το sex.

Αυτό πουλάει!!!

Λείπει η βία…

…και πουλάει!!!

Δεν έχει κατινιά

…και την χρειαζόμαστε.

Πήγαινε σπίτι σου και ξαναμιλάμε.

Έφτασα σπίτι μου και άνοιξα την εξώπορτα.
Ξεκίνησα την ανάβαση για τον τρίτο (3o) με τα πόδια.

Τα φώτα σβηστά.

Στον 1^ο ένιωσα την ηδονή.

Σε ένα από τα διαμερίσματα η πόρτα ανοιχτή.
Ο φωτισμός από το σκηνικό πορτοκαλί και μια παρέα από ενήλικους,
είχαν επιδοθεί σε ομαδικό όργιο με μία γυναίκα.

Της άρεσε…

Το κατάλαβα από το βλέμμα που μου έριξε,
καθώς κοιτούσα από την ανοιχτή τους πόρτα.

Συνέχισα την ανάβαση στα σκοτεινά.

Στον 2^ο , ένας πιτσιρικάς κάπου στα 18
σημάδευε με όπλο το ασανσέρ.
Ίσα που τον είδα μέσα στο μαύρο φόντο.

Συνέχισα….

Φτάνω στον 3^ο.

Μέσα στο σκοτάδι, ψάχνω την κλειδαριά.

Την βρίσκω.

Χάνω το κλειδί.

Το βρίσκω.

Ανοίγω την πόρτα και ανάβω το φως.
Απέναντί μου, ο καθρέφτης του τοίχου.

Με κοιτάΖΩ!

Τρομάζω!

Πάω στο γραφείο μου,
ανοίγω τον υπολογιστή και μπαίνω εδώ που βρίσκεσαι τώρα,

για να κάνω το 1^ο σχόλιο.

γιανακάνωτοπρώτοσχόλιο

παιχνίδια της blogόσφαιρας.

-Γιατρέ έχω αμνησία!

-Τι έχεις;

-Τι έχω;;;;;;;;;

Σύντομος ο διάλογος και ο ασθενής
πετάχτηκε έξω από το ιατρείο τρέχοντας.
Κατηφόρισε προς τον σταθμό του Μετρό.

Ο κόσμος έτρεχε και το 1^ο βαγόνι σταμάτησε μπροστά του.

Επιβιβάστηκε και στάθηκε με την πλάτη στην πόρτα.

Οι ώρες περνούσαν σαν ποίημα της Βιρτζίνια Γουλφ.

Τερματικός σταθμός: Στο κάπου.

Αποβιβάστηκε, ανέβηκε τις σκάλες
και βγήκε στην άδεια πλατεία.

Η πόλη έρημη από αμάξια.

Η βροχή είχε κοπάσει και φωτιές είχαν απλωθεί
κατά μήκος των δρόμων.

Η παιδεία καζάνι που έβραζε και οι μονάδες καταστολής,
κερνούσαν απλόχερα χημικά εδέσματα.

Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να κάνει την αυτοκριτική του.

Σταμάτησε μπροστά σε μια βιτρίνα και
κοιτάζοντας το είδωλό του άρχισε να χτυπιέται.

Έτσι είναι η σωστή αυτοκριτική.

Πονάνε τα χτυπήματα!

Σε κάποια στάση του λεωφορείου μια διαφήμιση,
του υποδείκνυε πως μετά την εσωανασκαφή,
ένα πιάτο με ρύζι είναι ό, τι πρέπει.

Τον είχαν πει παραμυθά και μυθομανή στο παρελθόν.

Κι όμως ότι κι αν είχε αναφέρει για κάποια μάγισσα,
κάποιο τσίρκο και έναν νάνο,

τα είχε δει/ζήσει.

Εκείνο το πρωί είχε ακούσει στο ράδιο, πως ο Κοστουρίτσα παράτησε τον κινηματογράφο και έφτιαξε ένα εργοστάσιο παραγωγής χυμών, με πλούσιο άρωμα για κάθε ποτήρι.

Οι χυμοί φέρανε ονομασίες όπως:

1. Τσε
2. Φιντέλ Κάστρο
3. Τίτο
4. κ.λ.π.

Ο πάλαι ποτέ γνωστός σκηνοθέτης,
έδωσε το όνομά του στον χυμό, με γεύση φράουλα.

Αυτό θα πει εμφύλιος ανταγωνισμός.

Ο ασθενής έκλεισε τα μάτια κι άρχισε να τρέχει.

Βγήκε σε μια έρημο.
Ένα σπίτι στο πουθενά καιγότανε.

Ένιωσε την τρέλα να τον χορηγεί.

Η μέρα εκείνη ισορρόπησε ανάμεσα σε 5 λέξεις και 5 ταινίες.
Σα να την περίμενε εκείνη την μέρα,
χρόνια τώρα.

Δεν θυμόταν βέβαια το γιατί…
...αλλά μικρή η σημασία αυτού.