Το δρόμο τον ανοίγουμε περπατώντας.

Είδα ποιητές, να τρέχουνε σε χάρτινα κύματα.

Ανάβανε φωτιές σε πόρνες λιμανιών.

Χαράζαν’ στο πετσί τους, ανεξίτηλα ποιήματα.

Θυμάμαι μιαν ατάκα σε χέρια ποιητών.

Το δρόμο τον ανοίγουμε περπατώντας.

Είδα ξωτικά, μες στην πραγματικότητα.

Τα είδα! πίστεψέ με… στο φως των αστεριών.

Παζάρευαν την τύχη τους, γυρεύοντας ταυτότητα.

Τζογάραν’ μιαν ατάκα στο γύρο των ευχών.

Το δρόμο τον ανοίγουμε περπατώντας.

Είδα κι εσένα, στου Αυγούστου την πανσέληνο

κι εκεί να περιμένεις του έρωτα τα σινιάλα.

Σε έκανα τραγούδι, ρομαντικό κι αέρινο.

Μικρή μου πάμε για άλλα…πάμε για άλλα!!!

Το δρόμο τον ανοίγουμε περπατώντας.

Θα είμαι εδώ για όποιον θέλει…

www.myspace.com/erismaband

Καλό καλοκαίρι.

Να προσέχεις τον εαυτό σου.

Να τον αγκαλιάζεις και να τον αγαπάς.

Όχι να τον υπερεκτιμάς,

αλλά να τον αγαπάς.

Τον εαυτό σου, όχι την πάρτη σου.

ΜΕΓΑΛΗ η διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα 2.

(Αν τον αγαπήσεις πραγματικά,

Θα λατρέψεις και ό,τι τον περιβάλλει.)

Μάθε να τον συγχωρεις

και να του μιλάς.

Ναι… να του μιλάς.

Να του τραγουδάς τα βράδια,

Μελωδίες της καλοκαιρινής αυγής.

Να τον φανερώνεις,

όταν του ζητάνε να κρυφτεί.

Να γίνεστε 1,

όποτε τον φθονούν.

(Το πιο ισχυρό χαρτί, είναι ο Άσσος

και το πιο όμορφο, η Ντάμα.)

Να τον σέβεσαι

και όχι να του ψεύδεσαι.

Να τον χαρίζεις στην θέληση

και όχι στα πρέπει.

Θέλω = μπορΩ.

Πρέπει = Καταναγκασμός.

Κάπου διάβασα ότι..

Η λύπη μοιρασμένη στα δυο,

είναι μισή λύπη,

Ενώ η ευτυχία όταν μοιράζεται….

Διπλασιάζεται.

Υ.Γ.

Έφτασε η ώρα να ταξιδέψεις, με πυξίδα τα ¨θέλω¨

και όχι, τον πληγωμένο εγωισμό.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

Με ειλικρίνεια και ευκρίνεια

Sigmataf
18/07/08

Γράμμα στη μετριότητα

μπλα,μπλα,μπλα,μπλα,

μπλα,μπλα,μπλα,μπλα,

μπλα,μπλα,μπλα,μπλα,

μπλα,μπλα,μπλα,μπλα,

μπλα,μπλα,μπλα,μπλα,

μπλα,μπλα,μπλα,μπλα,

Σσσσσσσσσσσσς!

Είχαν δίκιο.

Ο Θάνος προτού φύγει μου το είπε.

Το ίδιο και η Βάσω.

Ο Ηλίας πρόλαβε στα γενέθλια μου να με ενημερώσει.

Ο Κώστας μου το ψιθύρισε στο live.

Ο Νασος με τον Φίλιππο και τον Κώστα μου το είπαν σε μια ηχογράφηση.

Η Μαρία γελούσε λέγοντας το μου στο Πόρτο Ράφτη.

Η SaV το φώναζε.

Ο Σπυράκος άκουγε και τοποθετούταν διακριτικά μεν, με ουσία δε.

O Νικόλας με πιο απλά λόγια, κατέληξε στο συγκεκριμένο πόρισμα.

Ο Αντώνης και ο Πάνος ήταν σαφείς στα λόγια τους.

Το μολύβι μου… και αυτό τα ίδια μου έλεγε.

Ο Γελωτοποιός μου χτυπούσε καμπανάκια που εγώ τα αψηφούσα…

Χε ~

…Και να μαι πάλι εδώ.

Δεν κοπάζει, δεν σβήνει στην καρδιά μου η φωτιά,

που με τρώει και με ρίχνει απ’ την Εδέμ στο πουθενά.

Οι αιώνες ρωτάνε…ακόμα πόσο θα αντέξω;

να τρικλίζω εκεί έξω…

Ξυπόλητος, μόνος.

Κι εγώ ψιθυρίζω...

δικιά μου η χαρά,

δικό μου το αίμα,

δικός μου κι ο τρόμος.

Δεν είμαι μόνος

Δεν είμαι ο μόνος

Όλα είναι δρόμος.

Η φωτιά

η γιορτή

η απώλεια

ο πόνος

ο κάθε μικρός θάνατος

Κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ.

Οι Τρύπες με αυτούς τους στίχους, έκλεισαν σε ένα τραγούδι,

όλα όσα νιώθω,

αυτό το καλοκαίρι.

Οι ανασφάλειες μωρό μου , μου τραγούδησαν.

Μου είπαν να ζήσω μια βραδιά που να μη μοιάζει με καμιά,

αρκεί όνειρα πολλά να μην κάνω.

Να έχω της νύχτας τα στοιχειά και να πετάν σαν τα πουλιά,

στο προσκέφαλο μου απάνω.

Μου είπαν να γίνω πυρκαγιά για να γλυτώσω απ’ τη σκιά

που από δωμάτια σκοτεινά με κοζάρει..

Το ψέμα να έχω ουρανό και για αδερφό ήλιο σβηστό

κι έτσι το ζάρι μου θα σκάει πάντα εξάρι.

Μου είπαν να πω λογια φθηνά, για τα παράλυτα μυαλά.

Μη δίνω σημασία πια και θα έχω κέρδος.

Να ξεφιμώνω τα σκυλιά στον καλοκαιρινό χιονιά

και θα αρπάζει λέει φωτιά, ο κάθε κεδρος.

Μου είπαν μωρό μου να χαθώ απο σενα

και αν θα επιστρέψω.

Να μοιάζω με εμένα μα να μην είμαι εγώ.

Μου είπαν μωρό μου να κρυφτώ, απο σενα

και να το χωνέψω

Πως μοιάζω με εμένα μα δεν είμαι εγώ.

Μου τάξανε πλουμιά-χρυσάφια και λεφτά.

Για να μεταλλαχτώ σε ντόπια, σκόρπια, κόπια.

Γνωστά τα κατατόπια αν αποστειρωθώ.

Τέρμα η αγωνία, αν πιω τ’ αμίλητο νερό.

Μου προτείνανε τόσα, τόσα κι άλλα τόσα

Όσα ο νους μου δε χωρά και δεν βαστά η γλώσσα.

Τους είπα:

Ευχαριστώ,

μα εγώ, καίγομαι για τα απλά.

Τα αθέατα, τα αγνά, τα αληθινά

Χρόνο χρειάζομαι κι εσένα.

Να χωθώ στον κόσμο σου τον υγρό, τον ζεστό τον σκοτεινό

Και να γίνουμε ένα.

Να γίνουμε ένα.