Αφιερωμένο...

Κάποτε γνώρισα κι εγώ σ’ ένα καράβι ξένο,
έναν πολύ παράξενο των λέξεων γητευτή.
Είχε της νύχτας την δροσιά, σ’ ένα καπνό τριμμένο.
Θάλασσα η ζωή του, νησί του η φυγή.

Στα αλμυρά αμπάρια διηγούνταν ιστορίες,
και το μαράζι του άνθιζε, κάθε που νοσταλγούσε.
Οι αλήθειες του ζητούσαν για συνοδεία νοθείες,
έπινε τις λέξεις και ξεδιψούσε.

Παλάντζαρε στο λίκνισμα του καραβιού.
Φουρτούνες κι ουρλιαχτά στο χαρτί του δάμαζε.
Όταν στη νύχτα σεργιανίζανε τα μαραμπού,
γραμμές των οριζόντων μέσα στο πούσι χάραζε.

Ξαπόσταινε θυμάμαι, στων λέξεων τις πλώρες
και φύλαγε στην χούφτα του, κάποια πατρίδα.
Η νοσταλγία κι η αφήγηση οι δυο του κόρες
που τις ισορροπούσε σε μια δροσοσταλίδα.

Πολλές φορές μονάχος μου τον συλλογίζομαι
και σιγοψιθυρίζω αμέσως τα στιχάκια του.
το ορκίζομαι ρε φίλε…το ορκίζομαι.
¨Από παιδί, με βόλταρε μέσα στα μονοπάτια του¨.

Κάποτε γνώρισα κι εγώ σ’ ένα καράβι ξένο,
έναν φίλο που δεν έτυχε κουβέντα να σταυρώσω.
Ετούτο το ξημέρωμα, του είναι αφιερωμένο.
Σε δυαδικά συστήματα, χώρο θα του δώσω.



Υ.Γ.
...Για τις τόσες νύχτες που μου κράτησε παρέα.