Για τους ήρωες που έφυγαν

Σκυφτός πάνω από την κιθάρα του ο Παύλος,
νανούριζε το παράπονό του τραγουδώντας για κάποια Κ.

«Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει η απότομη κραυγή σου και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις κι εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου…
θα είναι αργά, μεσάνυχτα και θα έχεις κουραστεί…»

Η Κατερίνα κοντοστάθηκε κάτω από ένα μπαλκόνι και κάνοντας τρία κλικ αριστερά κάθισε σε κάτι σκαλοπάτια, έβγαλε από την τσέπη της ένα στυλό
και έγραψε στο μάρμαρο.

«Αυτός εκεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος,
είχε μια συγκεκριμένη ζωή,
με συγκεκριμένες πράξεις.
Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη κοινωνία,
για τον συγκεκριμένο σκοπό,
τον καταδίκασε σε έναν αόριστο θάνατο.»

Περνώντας την τελευταία χάντρα στο δέρμα, ο Νικόλας μουρμούρισε

«Στο φαλιμέντο του κόσμου αυτού,
ο καβαλάρης εγώ του ουρανού.
Με τους ανθρώπους ζητάς επαφή,
μα έχει σπάσει κι αυτή η κλωστή»

Τρεις φιγούρες τόσο διαφορετικές-τόσο όμοιες.
Τις φέρνεις στο μυαλό σου,
κάτι απογεύματα του Νοέμβρη.
Τις ξεναγείς στη μοναξιά σου
και ύστερα ξαπλώνεις στην φλοκάτη σου,
ψάχνοντας στο πάτωμα για λίγη ζεστασιά.


Μωρό μου…σήκω να πάμε έξω.
Δεν αξίζεις τέτοια παθητικότητα…
Θέλεις να παραβγούμε στο τρέξιμο;