το χωριό των καλικάτζαρων # 1

Πολύχρωμα λαμπιόνια έχουν φωτίσει το χωριό των καλικάτζαρων. Τα σοκάκια έχουν πλημμυρίσει από τις μελωδίες, και οι καλικάτζαροι γεμάτοι χαμόγελα ανταλλάσσουν ευχές, δώρα και φιλιά κάτω από τον χριστουγεννιάτικο πλάτανο στο κέντρο της πλατείας, περιμένοντας να αλλάξει η εποχή.
Τι όμορφες στιγμές…Οι νιφάδες του χιονιού πυκνές και ασταμάτητες έχουν ντύσει στα λευκά τις σκεπές των μικροσκοπικών σπιτιών καθώς και τις αναψοκοκκινισμένες τους μυτούλες.
Οι καπνισμένες καμινάδες και η καμπάνα που χτυπάει εύθυμα, δημιουργεί ακόμη πιο χαρμόσυνη ατμόσφαιρα κι από αυτήν που νιώθουν τα παιδιά τέτοιες μέρες.

Μόλις η ώρα σήμανε δώδεκα τα πυροτεχνήματα γέμισαν χρώματα τον ουρανό σχηματίζοντας διάφορα σχέδια. Πότε καρδιές και φτερωτούς καλικάντζαρους και πότε πλανήτες και τροπικά δέντρα.

Όλοι είναι καθηλωμένοι και αφοσιωμένοι στο υπερθέαμα, κανένας δεν μιλάει με κανέναν. Το μόνο που ακούγεται είναι τα μπάμ-μπούμ από τα πυροτεχνήματα και τα επιφωνήματα θαυμασμού.
Οοοοοοοο, ααααα, μμμμμ… επιφωνήματα που ξαφνικά τα καλύπτει μια δυνατή αγριοφωνάρα
«Ποιος το έκανε αυτό; Να βγει μπροστά σε όλους και να ζητήσει συγνώμη… ΤΩΡΑ!!!»
Αφορμή του οποίου στάθηκε το τεράστιο κίτρινο πέος, που σχηματίστηκε στον ουρανό από ένα πυροτέχνημα.

Λίγο πολύ όλοι γνώριζαν πως πίσω από αυτή την φάρσα κρυβόντουσαν ο Πίκου και η Τίκου, τα δύο σκανδαλοκαλικατζαράκια του χωριού, τα οποία εκείνη την στιγμή είχαν εξαφανιστεί από την πλατεία. Ύστερα από την τρομάρα των κατοίκων και την εκκωφαντική φωνή, σειρά είχαν τα γέλια και οι ατάκες, του στυλ

« Ελάτε, παιδιά είναι», «Ευτυχώς που η φαντασία δεν απουσιάζει από την γιορτή μας», « Άντε, ευτυχισμένη η νέα εποχή συμπολίτες καλικάντζαροι, πάμε σιγά-σιγά να τσακίσουμε τα φαγητά που μαγείρεψε με τόσο μεράκι η Ζοάν;».

Η Ζοάν ήταν η καλύτερη μαγείρισσα του χωριού. Μια καλικατζαρίνα που η ζωή δεν της είχε φερθεί και με τον πιο ευγενικό τρόπο αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν μια πολύ γλυκιά καστανομάλλα με όμορφα χαρακτηριστικά, ντυμένη μονίμως στα λευκά και παρόλα τα 45 της χρόνια, το γέλιο και η δίψα της για ζωή, χάριζε ελπίδα στους γύρω της. Κάθε εποχή τέτοια μέρα όλοι περίμεναν με ανυπομονησία τις λιχουδιές τις.
Οι κάτοικοι άρχισαν να αποχωρούν προς την κεντρική ταβέρνα του χωριού σε μπουλούκι. Ήταν όλοι εκεί, μαζεμένοι και μονιασμένοι. Βέβαια δεν ήταν δυνατόν να λείπει η τρελοπαρέα των 9 καλικάτζαρων.

Λεούρηζ ο σοφός γερο-καλικάτζαρος: Φιγούρα ζαρωμένη από τα σημάδια του χρόνου, 100 εποχών καλικάτζαρος με τεράστια αυτιά και πορτοκαλί μακριά γενειάδα που έπεφτε και κάλυπτε το ολόλευκό του ράσο με την κόκκινη ζώνη. Όλη η ιστορία του γένους, βρίσκεται καταγεγραμμένη στο κεφάλι του. Μπορεί να μελετάει για συνεχόμενες νύχτες και έπειτα να μεταβιβάζει τις γνώσεις του στους υπόλοιπους.

Ποέτρηζ, ο ποιητής, με τη γυναίκα του Φάνταζητ: το αξιολάτρευτο ζευγάρι του χωριού. Εκείνος 35 εποχών με σγουρό μαλλί, πράσινο παντελόνι και πορτοκαλί μπλούζα, γεμάτος χιούμορ και με απίστευτη αγάπη για το ταίρι του και τις λέξεις. Τα ποιήματά του είναι διεθνώς αναγνωρισμένα. Εκείνη 35 εποχών, πανέμορφη γυναίκα σαν νεράιδα με πολύ λευκή επιδερμίδα, πολύχρωμα εκφραστικά μάτια και μελαχρινά ίσια μαλλιά που πέφτουν και καλύπτουν τα γυμνά της στήθη. Δεν της αρέσουν τα πολλά ρούχα και φοράει μια διάφανη φούστα και από μέσα ένα κίτρινο μαγιό. Λατρεύει να κάνει ταξίδια παρέα με τον σύντροφο της που τόσο αγαπάει.

Τσόιζιτ η αναποφάσιστη: Η γλυκιά ύπαρξη αυτής της παρέας. 30 εποχών ανύπαντρη. Ξανθά μαλλιά με αφέλειες, μαγουλάκια για τσίμπημα και έντονες καμπύλες στο σώμα, οι οποίες διαγράφονται κάτω από το ροζ φόρεμα της. Μια ζωή ψάχνει τον ιδανικό έρωτα, πάντα όμως στο παρά πέντε δεν είναι σίγουρη για την απόφασή της.

Σέιληζ ο έμπορος: μεστωμένος καλικάτζαρος 60 εποχών με πονηρό βλέμμα και καραφλό κεφάλι. Μονίμως με τα πιο ακριβά ρούχα ντυμένος. Είναι αυτός που ασχολείται με τα οικονομικά και την συναλλαγή εμπορευμάτων. Δεν είναι κακός, απλά το επάγγελμά του τον αναγκάζει να παίρνει συγκεκριμένες αποφάσεις. Η ευτυχία του έγκειται στο πόσο καλύτερα θα πουλήσει το εμπόρευμά του.

Τζάνκηζ ο κοκκινομάτης: Αργόσχολός και αναβλητικός όσο δεν πάει, ακόμη και τα ρούχα του βαριέται να αλλάξει. 28 εποχών, ευαίσθητος, καχύποπτος και κλειστός στον εαυτό του. Πότε χαμογελαστός και πότε μουρτζούφλης. Το χιούμορ του και οι έξυπνες ατάκες του, τον καθιστούν αναγκαίο για την λειτουργία της καθημερινότητας. Κουράζεται με κάθε είδους εργασία πέρα από τον καθαρισμό και τον ανεφοδιασμό των βοτάνων. Του αρέσει να φουμάρει την σκαλιστή του πίπα και να φιλοσοφεί για την ζωή.

Τάκης ο οργανοπαίχτης : Ο πιο παράξενος όλων. 50 εποχών καλικάτζαρος με οχτώ χέρια και ντύσιμο γραφικότατο. Καφέ σακάκι και παντελόνι και μια τραγιάσκα καρό στο κεφάλι του. Ήταν ο μουσικός του χωριού, λιγομίλητος, νυχθημερόν μελετούσε συγχορδίες και συνέθετε τραγούδια. Το μεγάλο του ατού ήταν πως μπορούσε να παίζει ταυτόχρονα 4 όργανα. Το παρατσούκλι του ήταν ο κύριος 4μ. (μια μπάντα μόνος μου). Πίστευε πως η γλώσσα της ψυχής μπορεί να εκφραστεί και χωρίς λέξεις.

Την τρελοπαρέα των καλικατζάρων συμπλήρωναν τα δύο ζιζάνια που είχαν πάει στην ταβέρνα πριν από όλους. Ο Πίκου και η Τίκου
Έφηβα καλικατζάρια μεγαλωμένα στους δρόμους του χωριού. Η σκανδαλιά είναι αυτοσκοπός τους. Πανέξυπνα πλάσματα και παράλληλα γοητευτικότατα. Ο πρώτος αντιδραστικός σε ο, τι δεν του κάθεται καλά στο μυαλό, και η δεύτερη αρκετά ώριμη για την ηλικία της.

Όλοι οι κάτοικοι ένας προς μία μπήκαν στην ταβέρνα και κάθισαν στις καρέκλες γύρω από την τραπεζαρία 20 μέτρων με το κεντητό μπορντό τραπεζομάντιλο. Στο κέντρο υπήρχε η πιατέλα 2 μέτρων με τη γαλοπούλα, περιμετρικά τα ασημένια κηροπήγια, οι πορσελάνινες πιατέλες με τους αμέτρητους μεζέδες, οι νταμιτζάνες με το κρασί, τα τεράστια ποτήρια και πιάτα, και τα χρυσά μαχαιροπίρουνα.
Μόλις η Ζοάν έκανε να ανοίξει την πιατέλα, άρχισαν τα μακροβούτια των πιρουνιών, ποδοπατώντας ο ένας τον άλλον. Ο Λεούρηζ κράτησε προς στιγμήν την πείνα του και σηκώθηκε όρθιος ανυψώνοντας το ποτήρι του.
« Μπορώ να έχω για λίγο την προσοχή σας παρακαλώ…;»
όλοι γυρίσανε, τον κοιτάξανε και λόγο του σεβασμού που τρέφανε στο πρόσωπό του παρατήσανε τα πιρούνια.
« Μήπως λείπουν κάποιοι από την παρέα μας;»
Η Ζοάν έκλεισε την πιατέλα και μετρώντας τους πάντες απάντησε.
« Λείπουν τα δύο ζιζάνια Πίκου και Τίκου, Λογικά κάτι θα σκαρώνουνε, που θα πάει θα πεινάσουνε και θα έρθουν.»

Ο Λεούρηζ συνέχισε,
«Αγαπημένες μου υπάρξεις, παιδιά μου… θα ήθελα να αφιερώσω αυτή την μία και μοναδική στιγμή σε όλους μας που με το πείσμα και την συνέπεια των πράξεών μας, ζούμε ελεύθεροι από τους αγροίκους. Ευτυχισμένη η νέα περίοδος. Καλή μας όρεξη.»

Το σήμα είχε δοθεί και η Ζοάν έκανε πάλι την κίνηση να ανοίξει την πιατέλα.

Ο Ποέτρηζ κοιτάζοντας τη γυναίκα του Φάνταζητ είπε
«Μεταξένια μου αγάπη, φως και όαση στο έρημό μου σκοτάδι νιώθω ένα διακαή πόθο να φυλακίσω στα εσώτερα μου την ψημένη γαλοπούλα σβήνοντας τα πολυτάραχα γουργουρητά μου»

Με μάτια γουρλωμένα όλοι πήραν ξανά θέση εκκίνησης με τα πιρούνια παρατεταμένα. Η πιατέλα ανοίγει και… η επιδρομή αναβάλλεται.
Όση ώρα ο Λεούρηζ έκανε την πρόποση του και είχε συνεπάρει με τα λόγια του τους υπόλοιπους, ο Πίκου και η Τίκου άνοιξαν την πιατέλα και χώθηκαν μέσα τρώγοντας ολόκληρη την γαλοπούλα.
Οι αντιδράσεις ήταν ποικίλες.

« Τι δουλειά έχετε εκεί μέσα; Γνωρίζεται πόσο κόστισε αυτή η γαλοπούλα;»
Είπε ο Σείληζ και η Τσόιζιτ συμπλήρωσε « πρέπει να τους τιμωρήσουμε!… ή μήπως όχι;»

κουμπί κοντίνιουντ...