παιχνίδια της blogόσφαιρας.

-Γιατρέ έχω αμνησία!

-Τι έχεις;

-Τι έχω;;;;;;;;;

Σύντομος ο διάλογος και ο ασθενής
πετάχτηκε έξω από το ιατρείο τρέχοντας.
Κατηφόρισε προς τον σταθμό του Μετρό.

Ο κόσμος έτρεχε και το 1^ο βαγόνι σταμάτησε μπροστά του.

Επιβιβάστηκε και στάθηκε με την πλάτη στην πόρτα.

Οι ώρες περνούσαν σαν ποίημα της Βιρτζίνια Γουλφ.

Τερματικός σταθμός: Στο κάπου.

Αποβιβάστηκε, ανέβηκε τις σκάλες
και βγήκε στην άδεια πλατεία.

Η πόλη έρημη από αμάξια.

Η βροχή είχε κοπάσει και φωτιές είχαν απλωθεί
κατά μήκος των δρόμων.

Η παιδεία καζάνι που έβραζε και οι μονάδες καταστολής,
κερνούσαν απλόχερα χημικά εδέσματα.

Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να κάνει την αυτοκριτική του.

Σταμάτησε μπροστά σε μια βιτρίνα και
κοιτάζοντας το είδωλό του άρχισε να χτυπιέται.

Έτσι είναι η σωστή αυτοκριτική.

Πονάνε τα χτυπήματα!

Σε κάποια στάση του λεωφορείου μια διαφήμιση,
του υποδείκνυε πως μετά την εσωανασκαφή,
ένα πιάτο με ρύζι είναι ό, τι πρέπει.

Τον είχαν πει παραμυθά και μυθομανή στο παρελθόν.

Κι όμως ότι κι αν είχε αναφέρει για κάποια μάγισσα,
κάποιο τσίρκο και έναν νάνο,

τα είχε δει/ζήσει.

Εκείνο το πρωί είχε ακούσει στο ράδιο, πως ο Κοστουρίτσα παράτησε τον κινηματογράφο και έφτιαξε ένα εργοστάσιο παραγωγής χυμών, με πλούσιο άρωμα για κάθε ποτήρι.

Οι χυμοί φέρανε ονομασίες όπως:

1. Τσε
2. Φιντέλ Κάστρο
3. Τίτο
4. κ.λ.π.

Ο πάλαι ποτέ γνωστός σκηνοθέτης,
έδωσε το όνομά του στον χυμό, με γεύση φράουλα.

Αυτό θα πει εμφύλιος ανταγωνισμός.

Ο ασθενής έκλεισε τα μάτια κι άρχισε να τρέχει.

Βγήκε σε μια έρημο.
Ένα σπίτι στο πουθενά καιγότανε.

Ένιωσε την τρέλα να τον χορηγεί.

Η μέρα εκείνη ισορρόπησε ανάμεσα σε 5 λέξεις και 5 ταινίες.
Σα να την περίμενε εκείνη την μέρα,
χρόνια τώρα.

Δεν θυμόταν βέβαια το γιατί…
...αλλά μικρή η σημασία αυτού.