Ξημέρωσε Άνοιξη

Είχα καιρό να τον δω...

...Και τον πέτυχα χθες αργά,
να κοιτάζει απο το παράθυρο, τα απέναντι πεζοδρόμια.

-Που είσαι ρε παίχτη, τι κάνεις ρε;



-Εδώ ρε Στέλιο.

Χάνομαι στην αύρα των περαστικών

και περιμένω να ξημερώσει Άνοιξη.

(cut)

Του χαμογέλασα και πήγα να ξαπλώσω στο κόκκινο κρεβάτι.


Αυτός έμεινε εκεί να κοιτάει και να χάνεται στον κόσμο του.

Παράξενος κόσμος.

(cut)

Όλο το βράδυ στριφογύριζα ιδρωμένος

ανάμεσα σε μισόλογα και "θέλω"

Έβγαζα τα ρούχα μου και τα ξαναφορούσα.

Κλείνοντας τα μάτια, ταξίδευα και σκεφτόμουν κάτι,

που κάπου άκουσα/διάβασα...

συγχώρεσέ με αλλα δε θυμάμαι που...






"Όποιος περπατάει προς τα πίσω...

θα πέσει στο πηγάδι το βαθύ.

και αν όχι, σίγουρα θα σκοντάψει στα αναχώματα"

Πετάχτηκα για νερό.

- Τι έγινε ρε παίχτη; Δεν θα κοιμηθείς;

- θα κοιμηθώ ρε Στέλιο...θα κοιμηθώ!
Aλλά χροιάζομαι χρόνο, για να υποδεχτώ την Άνοιξη.

πάλι στο κόκκινο κρεβάτι.

(flash back)

Σε φαντάστηκα να τρέχεις σαν παιδάκι στις αμμουδιές.

Να φτιάχνεις πυργάκια απο χώμα και νερό.

Τα οποία όμως δεν θα γκρεμίζονται,
ας είναι απο λάσπη.

Ονειρική λάσπη...

Όλο το βράδυ κυνηγούσα μύλους και σύννεφα

σαν ένας μικρούλης Δον Κιχώτης.

Είδα πράγματα που δεν υπήρχαν.

~ xε ~

Ε ρε γέλια...

Αγκάλιαζα το μαξιλάρι και του έταζα ταξίδια.

Άγγιζα το λιγοστό φως που έμπαινε απο τα παντζούρια,

και... και... και...

(πόσα "και" βάζουμε για να ενώσουμε τα ασύνδετα;)

...και γινόμουνα ο κλέφτης του φωτός.

Κανένας δεν είναι κανενός

(ρετουσάρισμα)

Σκέφτηκα να σηκωθώ και να βγώ στο δρόμο.

Να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο

γνωρίζοντας....

πως αυτός θα είναι ακόμη στο παραθυρο

και θα αναλύει εμένα αυτή τη φορά.

Μεταμφιέστηκα σε ήρωα και έμεινα στο κρεβάτι.

Όμορφα τα μαλλιά της φαντασίας.

Κλειδωμένα τα χείλη της ανασφάλειας.

Μισά τα χάδια της απιστίας.

Είναι τόσο όμορφος ο πειρασμός...

Είναι τόσο γλυκό το μήλο.

(Επόμενο πλάνο)

Ξημέρωσε...

και σηκώθηκα να ετοιμαστώ.

- Καλημέρα! Ακόμα στο παράθυρο ρε συ;

- Ναι ρε Στέλιο, εγώ ακόμα στο παράθυρο.

Κοιτα την Άνοιξη...Πανέμορφη.

- Πρέπει να φύγω.

- Πρέπει ή θέλεις;

- Μικρή η σημασία.

- Μικρή;;; Υπάρχει κάτι μεγάλο;

- Ναι... η ανάγκη!

- Ανάγκη για ποιό πράγμα; Για τη σιγουριά;

Ρε μούτρο...ακόμη δεν το έμαθες;

η πιο μεγάλη αγάπη

και οι πιο μεγάλες επιτυχίες

απαιτούν μεγάλα ρίσκα.

(ο αθεράπευτα κυκλοθυμικός sigmataf, πάλι έψαχνε να βρεί την άκρη στον κύκλο...

"τα πάντα είναι ζάρια" σκέφτηκε και το βίωνε. Ναι, το βίωνε τόσο, που πριν καν το καταλάβει, τα πέταξε στην τσόχα...και ξαναβγήκε στο πριν.)

Είχα καιρό να τον δω...

Και τον πέτυχα χθες αργά,

να κοιτάζει απο το παράθυρο τα απέναντι πεζοδρόμια.

- Που είσαι ρε παίχτη, τι κάνεις ρε;

- Εδώ ρε Στέλιο.

Χάνομαι στην αύρα των περαστικών

και περιμένω να ξημερώσει Άνοιξη.