Είχαν δίκιο.

Ο Θάνος προτού φύγει μου το είπε.

Το ίδιο και η Βάσω.

Ο Ηλίας πρόλαβε στα γενέθλια μου να με ενημερώσει.

Ο Κώστας μου το ψιθύρισε στο live.

Ο Νασος με τον Φίλιππο και τον Κώστα μου το είπαν σε μια ηχογράφηση.

Η Μαρία γελούσε λέγοντας το μου στο Πόρτο Ράφτη.

Η SaV το φώναζε.

Ο Σπυράκος άκουγε και τοποθετούταν διακριτικά μεν, με ουσία δε.

O Νικόλας με πιο απλά λόγια, κατέληξε στο συγκεκριμένο πόρισμα.

Ο Αντώνης και ο Πάνος ήταν σαφείς στα λόγια τους.

Το μολύβι μου… και αυτό τα ίδια μου έλεγε.

Ο Γελωτοποιός μου χτυπούσε καμπανάκια που εγώ τα αψηφούσα…

Χε ~

…Και να μαι πάλι εδώ.

Δεν κοπάζει, δεν σβήνει στην καρδιά μου η φωτιά,

που με τρώει και με ρίχνει απ’ την Εδέμ στο πουθενά.

Οι αιώνες ρωτάνε…ακόμα πόσο θα αντέξω;

να τρικλίζω εκεί έξω…

Ξυπόλητος, μόνος.

Κι εγώ ψιθυρίζω...

δικιά μου η χαρά,

δικό μου το αίμα,

δικός μου κι ο τρόμος.

Δεν είμαι μόνος

Δεν είμαι ο μόνος

Όλα είναι δρόμος.

Η φωτιά

η γιορτή

η απώλεια

ο πόνος

ο κάθε μικρός θάνατος

Κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ.

Οι Τρύπες με αυτούς τους στίχους, έκλεισαν σε ένα τραγούδι,

όλα όσα νιώθω,

αυτό το καλοκαίρι.