***********************************************
Άλλαξε η ώρα και τον ενοχλεί αφάνταστα
αυτή η βουβαμάρα που απλώνεται στη γειτονιά.
Θα έρθουν να ξαπλώσουν και τα κρύα σιγά-σιγά, πάνω στα δέντρα.
Η T.V αναμμένη δίχως ήχο.
Εικόνες σε σειρά διαδέχονται η μία την άλλη.
Η κοπέλα με την οποία συνζούσαν απουσίαζει.
Έτσι μόνος του, χαζεύει τον δρόμο.
Απο την τεράστια τζαμαρία του,
βλέπει την πόλη και κάποια πουλιά που πετάνε χαμηλά.
Μοιάζει μαζί τους...
Χαμηλές πτήσεις.
Στο γραφείο του, το κερί βανίλιας μόλις έσταξε πάνω στο χαρτί.
ΓΑΜΗΣΕΤΑ!
μονολόγησε και σηκώθηκε να καθαρίσει το ρυάκι που σχημάτιζε το λιωμένο κερί.
(Έπειτα απο 3 λεπτά)
Πήρε στα χέρια του το χαρτί που γεμάτο λάδι μύριζε βανίλια.
Κάτι σώθηκε τελικά απο το γραπτό.
Αν και πλέον διάβαζες με αρκετή δυσκολία τα λόγια
(Διάλογος στην μέση του κάπου)
- Παράξενοι χρόνοι...
- Κάτι απο έρωτα θυμίζουν!
- Και μέσα στα ποτάμια...;
- Ξεπλένεται όλο το πριν.
- Κοίτα... Φύγαν όλοι!
- Το βλέπω, τα κάστρα ανθίζουν.
- Και μέσα στα λυχνάρια;
- Τρέχει μόνος κάποιος Αλαντίν.
(πάτησε το play)
το play list επέλεξε απο μόνο του τραγούδι.
Ο ρυθμός έγδερνε
και το μπάσο τον ταρακουνούσε συθέμελα.
Τα πλήκτρα, του θυμίζαν αόρατους φανταστικούς φίλους.
Άρχισε να παραμιλάει.
Έστριψε ένα τσιγάρο και το άναψε.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ.
όπως και τόσα άλλα...
...το να κοιτάς πίσω απο την βιτρίνα.
Το να νιώθεις.
Το να θες έναν κόσμο πιο ανθρώπινο.
Το να δίνεσαι, να μοιράζεσαι, να γελάς,
να χορεύεις, να περπατάς και όχι να τρέχεις.
Κοίταξε το τζάμι και είδε εμένα να τον κοιτάω μέσα απο κει.
Μοιάζαμε τόσο πολύ.
Σας το ορκίζομαι.
ΜΟΙΑΖΑΜΕ!
Μόνο που εγώ,
Δεν ένιωσα άσχημα με την σιωπή της γειτονιάς.
Άφησα το κερί να στάξει χωρίς να το καθαρίσω.
Η κοπέλα μου δεν απουσίαζε, ήταν μαζί μου...στο μυαλό μου.
Δεν άνοιξα την γαμημένη τηλεόραση...
και επέλεξα τι θα παίξει το play list.
Ήταν απλά ένα κομμάτι απο αυτά που σκαρώνω αυτόν τον καιρό,
για να τα χωρέσω σε ένα cd και να φτιάξω ένα album.
1 Προσωπικό album.
Με κοίταζε για ώρα σαν να ήθελε κάτι να μου πει.
Ξεφυσούσε τον καπνό αμήχανα.
Έκανα το πρώτο βήμα στον διάλογο μας και αυτός με α-α-ακολούθησε.
- Παράξενοι χρόνοι...
- Κάτι απο έρωτα θυμίζουν!
- Και μέσα στα ποτάμια...;
- Ξεπλένεται όλο το πριν.
- Κοίτα... Φύγαν όλοι!
- Το βλέπω, τα κάστρα ανθίζουν.
- Και μέσα στα λυχνάρια;
- Τρέχει μόνος κάποιος Αλαντίν.
Χειμωνιάζει...
...και η πόλη σήμερα γιορτάζει ένα παλιό "ΟΧΙ".
Αυτή η πόλη που κάθε μέρα λέει... ΝΑΙ,
Στο αγχος.
Στον πανικό,
Στην μιζέρια.
Στα μισόλογα.
Στην διαστροφή.
Στο μέτριο.
Στην αποξένωση.
Στην ανεργεία.
Στο εφήμερο.
Στις εξαρτήσεις και τους εθισμούς.
Το τσίρκο καλά στέκει.
και τα λιοντάρια είναι ναρκωμένα.
Κάποτε όμως ...
(Να είστε σίγουροι για αυτό.)
...Θα βγούνε τα πραγματικά "ΟΧΙ"
και οι θηριοδαμαστές θα γίνουν λίπασμα για το χώμα.
Μέχρι τότε, έχουμε καιρό για να επιλέξουμε πλευρά...
ή μήπως όχι;
