- Έι φίλε, που πας;
- Πάω για ψάρεμα.
- Έλα ρε, νόμιζα πως πήγαινες για ψάρεμα.
- Όχι ρε...για ψάρεμα πάω.
- Οκ, πάρε τηλέφωνο όταν μπορέσεις να πιουμε καφεδάκι.
- Ναι ρε μαν, θα σε πάρω.
Πόσους καφέδες έχουμε κανονίσει όλοι μας, σε όλη μας την πορεία,
και δεν βρεθήκαμε ποτέ να τους πιούμε;
Είναι τόσο δύσκολο να συντονιστούμε;
Απο την άλλη βέβαια, πως να χωρέσουν
τόσοι μικρόκοσμοι σε έναν καφέ;
Και τι να πούμε με τον άλλον όταν δεν μιλάμε πια, ούτε με εμάς.
Αυτολογοκρισία.
Χειρότερη και απο τον μπάτσο που χτυπά με μένος κάποιον συνταξιούχο.
Ισχυρότερη απο τα νέα οικονομικά μέτρα.
Σκληρότερη απο τα νοσοκομεία που δεν έχουν καν αναλώσιμα
και ακόμη πιο σάπια, απ΄την λογοκρισία των Χουντικών.
Η αυτολογοκρισία
είναι αυτό που φανερώνεται με την μορφή φύλακα αγγέλου
που για φτερά έχει τον φόβο
κι ενώ μας γαμάει,
εμείς του λέμε:
Ευχαριστώ, που δεν πάθαμε κάτι χειρότερο.
Είναι ριζωμένη μέσα μας
και (τουλάχιστον) όσοι ασχολούνται με τέχνες,
στάνταρ την έχουν γνωρίσει.
Η Αυτολογοκρισία λεκιάζει.
όπως τα βατόμουρα, το μελάνι και το αίμα.
έφτιαξα ένα cd κόντρα στην αυτολογοκρισία μου
και δεν πειράζει αν δεν τον ήπιαμε τελικά εκείνον τον καφέ.
Εγώ θα σου πώ τα νέα μου
μέσα απο δώ, με μουσικές και λέξεις προσανάμματα.
Για την φωτιά που απλώνεται στα υπόγεια.
Το νου σου.
