Σημείο μηδέν = Σημείο αναφορας ...

Όταν τελειώνει κι ο τελευταίος απόηχος του αποχαιρετισμού,

Βγαίνω στο μονοπατι μου και σκέφτομαι εκείνα τα αλάνια,

που περπατούσαν στα στενά του ’90

και μέσα στα βαθιά μεσάνυχτα τραγουδούσαν,

με τις μπύρες στο χέρι κι ένα τσιγάρο να αλλάζει στόματα.

Παλιές εποχές.

Αναλλοίωτες όμως…κι έτσι όταν σχολάω από την δουλειά μου στη ζούγκλα,

επιστρέφω στη φωλιά μου

και ξεθάβω στιγμές από το χρονοντούλαπο,

τις κοιτάζω και ταξιδεύω μέσα τους…

γέλια ανέμελα συναντώ.

Ο καθένας ιδιαίτερος σε έναν ιδιαίτερο κόσμο αφημένος.

Που και που,

ο κόσμος του καθενός άνοιγε για άλλον έναν ακόμη,

κι ο επιπλέον ένας, έφερνε ακόμη έναν.

Κόσμος πολύς.

"Να επιστρέψεις στις 02:00"

έλεγε η μητέρα κι ο γιος επέστρεφε, για να ξαναφύγει και να δει την ανατολή.

Παιχνίδια στην πλατεία,

σκονάκια στα θρανία,

μικρές παρανομίες και απαγορευμένοι καρποί,

καθιστούσαν εκείνη την παρέα περιζήτητη στις τριγύρω γειτονιές.

Ποδήλατα και ζογκλερικά κόλπα πάνω στις σέλες.

Cowboys σε επέλαση.

Φυσοκάλαμα και σφεντόνες καλοκαίρια και Χειμώνες.

Τρύπιοι στίχοι και ενεργά μέλη μέσα σε μία στέρεο NOVA.

ΜΠΑΜ!

Left

Right.

Χε~

Συναυλίες και έρωτες.

Κλέβαμε αποσμητικά από το ψιλικατζίδικο

για να τα ανταλλάξουμε με κάποια τσόντα.

Σπρέι…

και οι τοίχοι απάγκια της δημιουργικότητάς μας.

Tequila sunrise, στον λόφο με τα κυπαρίσσια,

που εκείνο το πρωινό βγήκε βόλτα και ο ξανθός

με το μαυροκόκκινο μπλουζάκι του και το μελαγχολικό του βλέμμα.

Come as you are…

τραγουδούσαμε μαζί του στα γεμάτα καταστρώματα.

Σαμοθράκη, Αντίπαρο, Ίο, Πήλιο.

Πως θα χωρούσανε όλα αυτά σε μία σελίδα…

και να μου το έλεγες δεν θα το πίστευα.

…Κι όμως

... κάπου σε ξέρω εσένα,

Εσένα,

που υπόκωφα μου υπαγορεύεις να γράψω

για το παρελθόν μου.

Κάπου σε έχω ξαναδεί ρε φίλε.

Αν δεν απατώμαι,

πέρασαν κάποια χρονάκια και σε λιγάκι τριανταρίζεις.

Κι εσύ μικρούλα…

που ξαπλωμένη περιμένεις τον μεγάλο έρωτα και με κοιτάς,

γέρνοντας το κεφάλι ναζιάρικα,

κάτι μου θυμίζεις.

Προσπαθώ να το εντοπίσω και συνεχώς σκοντάφτω στην ημιμάθεια μου.

Anyway…

Χαιρετισμούς...

σε όλους που πέρασαν από αυτή την όχθη

και κάναν σπιτικό τους τα πελάγη.

Σε εκείνους, που οι στίχοι τους πήγαν σε άλλους τόπους

και ξαγρυπνούσαν με την φωτιά να καίει μέσα τους,

ταΐζοντάς την με τις πιο όμορφες δροσοσταλίδες.

Σε εκείνα τα σπίτια που έζησα και στέγασαν,

τις αγωνίες μου και τον αυθορμητισμό μου.

Ε, και αν μεγάλωσα λίγο απότομα

το χρωστάω σε εσάς εκεί εξω,

που βλέπατε στα μάτια των άλλων τον εαυτό σας,

και τρομαγμένοι τρέχατε στον δρόμο της φυγής.

Ξέρω, ξέρω…

Το έμαθα πια…

...ό,τι κάνουμε επιστρέφει,

άλλοτε μας αναζωογονεί - μας θρέφει,

άλλοτε πάλι μας στοιχειώνει.

Αλλά εσάς μη σας αγχώνει…

έτσι κι αλλιώς, είστε εντάξει με την συνείδησή σας

…

ή μήπως όχι;

Όμορφα πουλιά κελαηδιστέ.

Χρυσάνθεμα λευκόχρυσα ανθίστε.

Περασμένες αγάπες πιείτε και στη υγειά μου.

Θα είμαι εκεί!

Κι αν κάπου μοιάζω μπερδεμένος και φευγάτος,

κουρασμένος και παράξενος…

Μη με παρεξηγείτε…

ταξιδεύω!

Από λέξη σε λέξη

κι από το σήμερα στο αύριο.

Θέλω να μοιραστώ αυτή την γουλιά που μένει στο ποτήρι με σένα.

Ναι!

Ο τοίχος είναι λευκός και σκέφτομαι να του βάλω ένα όμορφο poster.

(Ίσως μιας ταινίας την αφίσα.)

Το δέρμα μου ζητάει απεγνωσμένα μια στάμπα…

θα το καδράρο λοιπόν με το βιβλίο της ζωής μου

και μελάνη που δεν θα σβήνει.

Το έχω ανάγκη να μείνει κάτι ανεξίτηλο στον χρόνο.

Το θέλω!

Παράξενα και αβασίλευτα λόγια.

Ο Βασιλιάς πνίγεται από την κορώνα του σε κάθε ηλιοβασίλεμα…

Έρχεται η Άνοιξη και οι κάμπιες θα γίνουν πάλι πεταλούδες.

Οι πάγοι;

Θα λιώσουν!

Γεια σου ρε κόσμε… γεια σου…!

Κι αν σε θέλει ναρκωμένο η γενιά σου…

αποτίναξε τα δεσμά σου…

είναι ώρα να ζήσουμε.

Προτού ναυαγήσουμε.

Τα χρόνια που περνάνε δεν ξαναγυρνάνε…

Πάμε!

Αυτά είπε το μικρό εξωτικό ξωτικό,

όταν βρέθηκε μπροστά στο γεμάτο φεγγάρι.

Και το φεγγάρι,

του απάντησε.

Είμαι μια λευκή τρύπα στο σκοτάδι.

Το φως στην άκρη της νύχτας.

Μπορεί να νιώθω μοναξιά αλλά ζω

για να φωτίzω το μονοπάτι σου.

…αυτό μου αρκεί!