Τρύπιος φακός.

"Τραβάτε το καζανάκι, μερικοί τρώνε τα πάντα"

Έγραφε η ταμπέλα έξω από την τουαλέτα.

"Ο χρόνος είναι εκεί που ποτέ δεν τον ζητάνε"

Έγραφε το μαγνητάκι του Θάνου πάνω στο ψηγείο.

Σχόλασα και ανέβηκα στο λεωφορείο για να επιστρέψω σπίτι.

Κατέβηκα στο metro για να επιστρέψω σπίτι.

Περπάτησα από το σταθμό μέχρι το σπίτι κι όμως δεν επέστρεψα.

Κι ας είμαι στο σπίτι μου τώρα...δεν είμαι εκεί.

Μέσα στα χρόνια πάντα κάτι φεύγει και μένει πίσω.

Κι αν εσύ μεγαλώνεις και πρέπει (να σουλουπωθείς)

να συμβαδίσεις με τις καταστάσεις.

Κι αν σου στοίχιζε στο παρελθόν ο κάθε μικρός αποχωρισμός

τώρα απλά, τον γράφεις στα αρχίδια σου

και συνεχίζεις κάθε φορά, ένα βήμα τη φορά.

"Αγάπη μου, κοίτα μια μύγα

που θέλει να μπει απο το παράθυρο".

Μια μύγα είναι αρκετη, για να προκαλέσει

το αίσθημα της εισβολής στον μικροκοσμό σου.

"Μην αγχώνεσαι μωρό μου, δεν θα τα καταφέρει.

Εγώ είμαι εδώ".

Μια τρυφερή κουβέντα αρκεί, για να αναταράξει

ολόκληρο το βασίλειο του φόβου σου.

Βγήκε πάλι η κωλοφυλλάδα σήμερα...

αυτό το free press,

που ούτε για το χέσιμο δεν κάνει.

Αυτό το το πολυσέλιδο πράγμα

που απλά δημιουργει την ψευσαίσθηση του alternative

έχοντας συντάκτες απλήρωτους και κοινό εφήμερο.

Κρίμα στα δέντρα που κόπηκαν για να γίνουν χαρτί.

Στη γωνία περιμένουν οι καριόληδες για να δικάσουν

ό,τι ξεσηκώνει το μέσα τους.

Ό, τι τους θυμίζει τον χαμένο τους χρόνο.

Κι αν έχουμε φάει λάσπη, αντέχουμε κι άλλη.

Για των όπλων την τιμή,

θα φυτρώνουμε εκεί που δεν μας φύτεψαν ποτέ.

Ακονισμένοι και ονειροπόλοι.

Κι αν το μπουρδέλο βαράει πτώχευση...

...Εμείς ποτέ δεν είχαμε λεφτά για να τα κλάψουμε τώρα.

Τόσα γκρουπάκια τριγύρω, εναλλακτικά, φτασμένα και μή...

τρέχουν σε έναν αγώνα δρόμου, κάτω από όρους σαλονιού.

Ανταγωνισμοί και πούτσες σε ανάταση.

Αρκεί μια θρησκεία για να ξεκληρίσει ένα έθνος.

Οι εργοδότες παρκάρουν τα υπερπολυτελέστατα αμάξια τους

έξω από την αίθουσα των απολύσεων.

Κοκόρια και ουίσκια 85 αστέρων

είναι η συντροφιά τους και η ταχυτητά τους.

Οι παπάδες κωλοφεράτζα και ο "αρχηγός" μας,

σκάει με τηλεοπτικά διαγγέλματα,

ενώ δεν ξέρει καλά-καλά να μιλάει.

...Και όλοι εμείς;

Χαμένοι σε χαρτοσακούλες,

σακούλες νάυλον,

πλαστικές και υφασμάτινες

Καταστάσεις καθημερινής καπιταλιστικής τρέλας:

Σκάνε οι αντιδραστήρες στα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας.

Οι τράπεζες ανεβάζουν τα επιτόκια

και τσεπώνουν χρήμα από το μηχανισμό στήριξης.

Τα οχτάωρα γίναν δεκάωρα +

Οι απολύσεις καλπάζουν.

Οι εφοπλιστές τρώνε.

Όλοι μας τραβάμε κουπί, για να μεγαλώσει ένα πλούσιο κωλόπαιδο,

να σπουδάσει και ύστερα να κάτσει στον σβέρκο μας.

Χρυσοκέντητα ραμμένα τα στόματά μας.

Κατά τα άλλα φταίνε οι ξένοι.



Ντανταϊσμός και η καθημερινότητα σουρεάλ.

Ο Αλέκος τα είπε όλα,

με μια ατάκα...

Πιστεύω σε έναν Θεό,

πατέρα αλιγάτορα.