Aστρομαχητές

Περπατούσαμε δίπλα δίπλα για πολλά χρόνια.

Η στέπα όμως είχε κι άλλο δρόμο ακόμα,

άλλο τόσο ίσως και περισσότερο...

Οι Ινδιάνοι ακροβολισμένοι στα παραπετάσματα των βράχων

καραδοκούσαν τις επόμενες κινήσεις μας.

Εκωφαντικά bits ξυρίζαν τα κρανία μας και

heavy μπασαδούρες μας τσακίζαν τα στομάχια.

Πουτάνες τριβόντουσαν στα ίχνη που αφήναμε

και τα φίδια κουλουριάζονταν στη γραμμή του ορίζοντα

που έμοιαζε με κλωστή τεντωμένη.

Εκεί που ακροβατούσε ο τελευταίος των τελευταίων.

Τα μουκάλια μας γεμάτα και οι τσέπες άδειες.

Το πηγαίναμε όμως

κόντρα στην εποχή και τόσο μέσα σε αυτήν.

Είχαμε βαρεθεί καιρό πριν, τον παλιό κόσμο

κι έτσι αποφασίσαμε να την κάνουμε!

Πορθμεία και ακρωτήρια είχαν πυρποληθεί από τους αμφισβητείες.

Σωριασμένοι και αφυδατωμένοι οι ποιητές ξεπουλούσαν

τα υπάρχοντά τους για μια θέση στο άδειο πανδοχείο.

Μπροστά μας οι αμμόλοφοι παίρναν φωτιά και κατρακυλούσαν

από τα ψηλότερα όρη πυρωμένες χιονοστιβάδες.

Είχαμε ανατινάξει τις γέφυρες πίσω.

Οι πιο θαρραλέοι του συναφιού μας,

μας αποχαιρέτισαν με δάφνες και μπαρούτι.

Κάπου έπρεπε να καταλήγει αυτός ο δρόμος

είπαμε εκείνο το βράδυ που μυρίζαμε τεκίλα από χιλιόμετρα μακρυά.

Πεθαίναμε για ζωή

Ξέρεις τώρα...οι μεγαλύτερες αλήθειες κρύβονται σε υγρά μάτια.

Φορούσαμε τα μαύρα γυαλιά μας την ώρα του μεγάλου φινάλε.

Δεν δώσαμε εξηγήσεις (πως και γιατί.)

Γιατί;

Γιατί η μπανάνα είναι στραβή!

Κάποιος μας είπε εκείνη την νύχτα πως

οι φίλοι απαιτούν και οι εχθροί κρίνουν.

Γι' αυτό στα αρχίδια μας και οι 2 κατηγορίες.

Ήμασταν εκεί για μας!

1η φορά.

Ο δρόμος τεράστιος και γαμηστερός.

Οι μεγάλοι γαμιάδες του καιρού νεκροφιλούσαν τις ελπίδες τους.

Την ώρα που εμείς σπάγαμε στα 1000

για να ακούσουμε αυτό το κράκ των οστών μας,

σαλταρισμένες μαϊμούδες μας δείχναν τα δόντια τους

και νάνοι ακονίζαν τις λεπίδες τους.

Πλησίαζε η στιγμή.

Κάπου θα βγάλει όλο αυτό μην αγχώνεσαι

και μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα.

Καμία σιγουριά για τίποτα.

Καμιά ανακωχή μαζί τους.

Στην στέπα συναντήσαμε εκείνο τα σκιάχτρο

με το λευκό παλτό και τα τεράστια μανίκια,

αλλά από τους πόρους μας ξεχύλιζε η καύλα για σιωπή.

ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ

μόνο προχωρούσαμε

ίσια μπροστά.

Το σκιάχτρο μας είπε την ιστορία

για τον μικρό θηριοδαμαστή που αποκεφάλιζε ύαινες.

και μας έκανε την ερώτηση...

"αν είμαστε, με αυτους που θέλουν να θυμούνται

ή με εκείνους που ξεχνάνε"

Δεν βγάλαμε τα γυαλιά, δεν απαντήσαμε και προσπεράσαμε.

Έτσι απλά.

Focus στο δρόμο, στην πορεία μας και πουθενά αλλού.

Είχαμε αρχίσει να κουραζόμαστε όταν...

λίγο παρα πέρα βρήκαμε ένα κάρο με τεράστιες ρόδες.

Δώρο από το πουθενά ήταν αυτό.

Εκστασιασμένοι με την τύχη μας

το πυρπολήσαμε και συνεχίσαμε να περπατάμε.

Η κούραση κάηκε μαζί με το όχημα.

Βρώμα στους ήχους και κοφτεροί απόηχοι γεμίζαν την έρημό μας.

Έτσι απλά!

Τόσο απλά.

Εμπειρία.

Συνεχίσαμε εκείνη την μέρα να περπατάμε σιωπηλοί.

και την επόμενη και την μεθεπόμενη και...

...ήδη περπατούσαμε για χρόνια και στα αρχίδια μας κιόλας.

Σαλτιμπάγκοι ξεκοίλιασαν μπροστά μας ένα καραβάνι

και πήραν όλες τις προμήθειες αφήνοντας πίσω τους άδεια κουφάρια

(τροφή) για τα αρπαχτηκά της ερήμου.

Μπροστά σε τέτοιο θέαμα σπάνε οι κυνόδοντες

από το σφίξιμο των δοντιών.

Οι υπερβολές εμφανίστηκαν και μας πλεύρισαν.

Μας γλύφαν για ώρες κι εμείς χύναμε στα στοματά τους.

Από πάνω μας ο μακρυμάλλης σκαρφάλωνε στο βουνό

με τα ξύλα στην πλάτη.

Τίποτα λιγότερο από αυτό.

Η έρημος συχνά, μας θύμιζε τα διαμερίσματα

που αφήσαμε πίσω στην πόλη.

Εκείνα τα δωμάτια με τις αμέτρητες πόρτες

και τις υγρασίες με τους ψιθύρους.

Τότε που οι σοβάδες σκάγαν και ο τοίχος έμοιαζε με παζλ.

Ήταν πολύ όμορφα όταν καιγόταν εκείνη η πόλη.

Τραυλίζαμε από καύλα γεμίζοντας αναθυμιάσεις τα πνευμόνια μας.

Το τελευταίο εργοστάσιο που ανατινάξαμε

παρακέυαζε χημικά για τις ομάδες καταστολής.

Τσούξαμε στις φλόγες και κάτι χοιροστάσια λίγο μετά

και μύρισε φρεσκοψημένο χοιρινό η ατμόσφαιρα.

Σου αρέσει η μυρωδιά της καμμένης χοιρινής σάρκας;

ε;

Χωθήκαμε σε εκείνο το άδειο μπαρ

και καταναλώσαμε όση τεκίλα μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό μας.

Βγήκαμε και ξεκινήσαμε το "φεύγα" μας

Χαρήκαμε που σε γνώρισαμε

και που είσαι (;)...

...κάποτε, ίσως να διασταυρωθούν και πάλι οι δρόμοι μας.

ΔΕΝ ΠΕΦΤΟΥΜΕ!!!

ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΑΚΟΜΑ.